10 Χρόνια HUMBA!

Αφορμή για την συνάντησή μας με τον Κώστα Ραμπότα στάθηκε η έκδοση των δυο βιβλίων του «Το ΔΕΚΑ ΤΟ ΚΑΛΟ & Ο ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ» αλλά και το «ΠΑΝΘΕΟΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ»(εκδόσεις  Φυλάτος- Fylatos Publishing).Η συζήτησή μας δεν στάθηκε μόνο στα βιβλία αλλά επεκτάθηκε και στον ρομαντικό κόσμο του…Dieci!

Προσπαθούμε να δούμε που εντοπίζεται το πρόβλημα στο να είσαι συγγραφέας εν έτη 2020.

Όπου σήμερα, παίζουμε PuRO FuTBOL με τον Ρομπέρτο Φονταναρόσα και ανακαλύπτουμε το Αργεντίνικο πάθος για το ποδόσφαιρο, με τη βοήθεια του Μιχάλη Τσούτσια.

Εμπνευσμένο από τη Νίκη, τη θεά της ελληνικής μυθολογίας που προσωποποιούσε την νίκη, το Ζιλ Ριμέ ήταν το έπαθλο για την νικήτρια χώρα του παγκοσμίου κυπέλλου. Η ιστορία αυτή είναι γεμάτη με ίντριγκα,

Σίγουρα όταν η μπάλα πάει στην κερκίδα μετά από σέντρα του εξρεμ είναι ένα «κακόγουστο» αστείο. Όμως ο Θάνος Σαρρής έστειλε την μπάλα στην κερκίδα και μάλλον έβαλε γκολ. Ένα βιβλίο «μανιφέστο», για το πώς το ποδόσφαιρο μπορεί να σωθεί από τη βρωμιά που ζέχνει!

Ο αθλητισμός είναι από τα ωραία “δεύτερα πράγματα” στη ζωή, μετά το δικαίωμα στην εργασία, την Παιδεία, την Υγεία και όλα αυτά σε ένα δημοκρατικό περιβάλλον – αναγκαία η επισήμανση γιατί ο αθλητισμός επιχειρήθηκε να γίνει εργαλείο στα χέρια δικτατόρων που είχαν κατανοήσει την εμβέλειά του

Κλάσικος δεν υπάρχουν μόνο στην Αργεντινή και την Βραζιλία, παρότι αυτά είναι τα γνωστότερα, αλλά και στις άλλες χώρες της Νότιας και Κεντρικής Αμερικής. Η Παραγουάη, που συνορεύει και με τις δύο αυτές χώρες, έχει εξίσου ενδιαφέρουσες κι ιστορικές αναμετρήσεις μεταξύ «αιώνιων εχθρών».

Ο Μαραντόνα έκανε αυτή την τέχνη στο ανώτερο επίπεδο. Ήταν ένας πραγματικός αρτίστας! Φεύγοντας ο Μαραντόνα από τη ζωή, το ποδόσφαιρο μένει ορφανό.

Η σχέση μου με το ποδόσφαιρο δεν είναι καν οριακή, είναι ανύπαρκτη. Το πρώτο σχετικό σχόλιο που θυμάμαι ήταν μιας αδερφής της μάνας μου που είχε μαθητή το Γιούτσο σε νυχτερινό. « Όταν παίζεις ποδόσφαιρο κατεβαίνει το μυαλό στα πόδια.

 
Σχεδόν πάντα στις συνεντεύξεις ψάχνω να βρω τα κατάλληλα λόγια ούτως ώστε να προλογίσω την κουβέντα που ακολουθεί. Όμως εδώ δεν υπάρχει καλύτερος πρόλογος από τα λόγια του Γιώργου Μπαντή «Αθλητής είσαι όταν γίνεσαι η φωνή του ανθρώπου που υποφέρει, που αδικείται. Εγώ προσωπικά φώναξα με την δύναμη της φωνής μου όχι για να σε πείσω ότι έχω δίκιο, αλλά για να σε κάνω να ψάξεις, να αναζητήσεις να βρεις αυτό που δεν θα σου πει ποτέ η τηλεόραση».

Όπου σήμερα, αποφασίσαμε να γνωρίσουμε τον Ισπανό φιλόσοφο Μιγκέλ ντε Ουναμούνο και να ξεφυλλίσουμε ένα από τα δημοφιλέστερα ισπανικά μυθιστορήματα του  20ου αιώνα τη Θεία Τούλα.

Όπου σήμερα μεταφερόμαστε στα χρόνια της ισπανικής «επανάστασης» 1936-1939. Εξετάζουμε γιατί η ισπανική επανάσταση είναι το κακό παιδί των επαναστάσεων.

Για την προετοιμασία του ίδιου του Μαραντόνα και της ομάδας της Αργεντινής μέσα σε απίστευτες δυσκολίες και αντιπαλότητες, για το όνειρο και για τον θρίαμβό τους.

Όπου σήμερα, ιχνηλατούμε τις επαφές αυτών που μας λένε ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται ή μια χούντα θα μας σώσει,με τη βοήθεια του δημοσιογράφου Διονύση Ελευθεράτου καταλήγουμε στα . . . λαμόγια στο χακί.

Όταν μου ζητήθηκε να γράψω δυο λόγια για την ελληνική έκδοση της βιογραφίας του Μαραντόνα ένιωσα περίεργα. Πίστευα και πιστεύω ότι αποτελεί την μεγαλύτερη ποδοσφαιρική φυσιογνωμία που όμως δεν μπόρεσε να αντέξει το βάρος της.