Ότι γεννιέται και δεν έχει ξαναειπωθεί διεκδικεί την καινοτομία. Η σωματική μέθοδος της Ίμπεν είναι ένα προσωπικό της επίτευγμα που κτίσθηκε μέσα στο χρόνο .
Θεωρώ ότι ο βασικός άξονας της έρευνάς του ήταν η μελέτη του ανθρώπινου σώματος, του οργανικού σώματος του ηθοποιού πάνω στη σκηνή και οι δυνατοί κόσμοι που αυτό μπορεί να δημιουργήσει.
Πρόκειται για μια σειρά από ολοκληρωμένες, παρά τη μικρή φόρμα που χρησιμοποιείται, «ιστορίες», οι οποίες, παρά τις δραματουργικές αρετές τους –ή ίσως χάρη (και) σε αυτές–, μπορούν κάλλιστα να διαβαστούν ως σύντομα αφηγήματα.
Μα είναι βέβαια η μαύρη ρίζα του ουρλιαχτού, η διονυσιακή κραυγή των ενστίκτων. Αυτή η «μυστηριακή δύναμη που όλοι την αισθάνονται αλλά κανείς φιλόσοφος δεν μπορεί να την εξηγήσει» είναι, με δυο λόγια, το πνεύμα της Γης.
Αν στα ζώα τούτο το σχήμα είναι λειτουργικό και απαραίτητο, δυστυχώς, πολύ δυστυχώς επικρατεί ακόμα σήμερα καθολικά στις κοινωνίες μας. Είναι τραγική η αδυναμία του ανθρώπου να απαλλαγεί από τις κυριολεκτικά ζωώδεις καθηλώσεις των φυλετικών και εξουσιαστικών ρόλων,