“Εκείνη τη φορά, μία από τις αναρίθμητες ευκαιρίες να ρουφήξουμε κάνα ποτηράκι μαζί, είχε ήδη πέσει η νύχτα, ήταν ώρα να ανάψουν τα κάρβουνα για το ασάδο, και του έκανα μια τελευταία ερώτηση: μα ποια είναι αυτή η τελική νίκη, Λούτσο;”

Ο κύριος που κάθεται δίπλα μου, μπορεί να είναι, μπορεί και να μην είναι ο πραγματικός Λουίς Σεπούλβεδα. Βλέπετε, υπάρχει ένας Λουίς Σεπούλβεδα ο οποίος, σύμφωνα μ’ ένα λιτό βιογραφικό σημείωμα που κυκλοφορεί για κατανάλωση από εύπιστους δημοσιογράφους, «γεννήθηκε το 1949 στο Οβάγιε, στη βόρεια Χιλή, έλαβε μέρος σε φοιτητικές και συν­δικαλιστικές κινητοποιήσεις ενάντια στο στρατοκρατικό κα­θεστώς της χώρας του,

Ο Λουίς Σεπούλβεδα συνομιλούσε, φαίνεται, όλη του τη ζωή με τον Φιδέλ Κάστρο. Συνομιλούσε όταν δεν γνωρίζονταν προσωπικά, συνομιλούσε όταν – και αν – συναντήθηκαν από κοντά. Συνομιλούσαν οι δυο τους πάντοτε στη δική μας φαντασία. Συνεχίζουν και τώρα ίσως.

«Είναι τρομακτικό να ζεις μονάχα με συγγραφείς. Το χαρακτηριστικό του λογοτεχνικού κόσμου είναι η υπέρμετρη ματαιοδοξία. Εγώ ήθελα πάντα να κινούμαι στο περιθώριο.