Όπου σήμερα ταξιδεύουμε στην Βραζιλία και συγκεκριμένα στους υγρούς και σκληρούς δρόμους του Ρίο.Ανακαλύπτουμε την συλλογή διηγημάτων Κι έτσι τότε εγώ απόμεινα δίχως το παιδί εκείνο.
Η Μαρία Φερνάντα Αμπουέρο βάζει στο μικροσκόπιο τους οικογενειακούς δεσμούς, τις σχέσεις εξουσίας, την αγάπη, τις σιωπές, την αλληλεγγύη, την κακοποίηση.
Μα είναι βέβαια η μαύρη ρίζα του ουρλιαχτού, η διονυσιακή κραυγή των ενστίκτων. Αυτή η «μυστηριακή δύναμη που όλοι την αισθάνονται αλλά κανείς φιλόσοφος δεν μπορεί να την εξηγήσει» είναι, με δυο λόγια, το πνεύμα της Γης.
Όπου σήμερα, αποφασίσαμε να γνωρίσουμε δυο σπουδαίες λογοτεχνικές φωνές του μακρινού Εκουαδόρ.Η Ιφιγένεια Ντούμη μας ξεναγεί στον σκοτεινό κόσμο του Mandibula της Μόνικα Οχέδα.Και η Ασπασία Καμπύλη μας εισαγάγει στον κόσμο του σπουδαιότερου εν ζωή συγγραφέα από το Εκουαδόρ Αμπδόν Ουμπίδια και στο εκπληκτικό Σιωπηλή Σαν τον Θάνατο.
Η καταστροφή είναι σαφέστατα ένα ντοκουμέντο, όπως λέτε, ένα χρονικό και θυμίζει και ημερολογιακές καταγραφές, αλλά ουσιαστικά είναι η μαρτυρία ενός συγγραφέα, ενός ποιητή, και δεν μπορεί παρά να είναι λογοτεχνική.