Σ’ αυτό το δοκίμιο σε τρία μέρη ο συγγραφέας αναλύει τον χαρακτήρα του αγγλικού έθνους παρουσιάζει την αδυναμία της χώρας σε συνθήκες πολέμου. Aναπτύσσει το αναπόφευκτο και επιθυμητό μιας σοσιαλιστικής επανάστασης, που είναι κατ’ αυτόν ο μόνος τρόπος για να κερδηθεί ο πόλεμος.
Όπου σήμερα, συζητάμε για τον σπουδαίο συγγραφέα Γιόσεφ Ροτ. Και το εμβληματικό έργο του ο Σταθμάρχης του Φαλλμεράυερ.
Ο Πικάσσο είχε αποφασίσει να αποστασιοποιηθεί από τα γεγονότα της εποχής του προκειμένου να μην θεωρηθεί η τέχνη του στρατευμένη αλλά η φρίκη του βομβαρδισμού που διέταξε ο Στρατηγός Φράνκο εναντίον άμαχου πληθυσμού, τον οδήγησε τελικά στη δημιουργία του πίνακα Guernica.
Όπου σήμερα, είμαστε καλεσμένοι σε Προσκλητήριο Ηρώων, παίρνουμε μέρος στη Συνομωσία της Μογγολίας και μαθαίνουμε πως μπορεί να γίνει θεατρική παράσταση ένα Φυλαχτό.
Ο Ροτ πουθενά δεν γράφει για να γράψει. Γράφει για να ζήσει, γράφει για να επιβιώσει, γράφει για να υπάρχει. Ίσως αυτό τον κάνει “σπουδαίο”, “μεγάλο”, κλασικό. Το σίγουρο είναι οτι ο ίδιος δεν ενδιαφερόταν για κανέναν απ’ αυτούς τους χαρακτηρισμούς.
Είναι γεγονός ότι μέσα από τις ζωές των πρωταγωνιστών του και όχι μόνο, αλλά και όλων των υπόλοιπων προσώπων μαθαίνουμε τα γεγονότα που στιγμάτισαν την ιστορία των χωρών της Αργεντινής, της Χιλής και σε λίγες μέρες, με την έκδοση του PAZ(Ειρήνη), της Κολομβίας, και τον ρόλο που έπαιξε η γειτονική τους υπερδύναμη και οι κατά καιρούς Πλανητάρχες. Αλλά μπορεί ποτέ η ιστορία να γραφεί έτσι αντικειμενικά;