Σαν βγω απ’ αυτή τη Φυλακή

Όπου σήμερα, αποφασίσαμε να διερευνήσουμε το σύστημα υγείας της Κούβας και αναρωτιόμαστε τι το διαχωρίζει από τα συστήματα του υπόλοιπου κόσμου.

Εγώ θα πρότεινα να δούμε το βιβλίο “Μέσα στην ομίχλη” σαν μια πρώτη απάντηση στην ερώτηση “Τι απέγιναν όλοι εκείνοι οι αναρχικοί που πολέμησαν στην Ισπανία το ‘36;”.

Μαθαίνουμε τι πραγματικά συμβολίζει το Chamamé, ανακαλύπτουμε Τέκνα, Γονείς και Χιμπατζήδες, και σίγουρα μιλάμε για . . . Νεκρές.

Mαθαίνουμε για την εργαλειοποίηση που υφίσταται το ποδόσφαιρο από τη στιγμή που οι εξουσίες κατάλαβαν την δυναμική του.

Όπου σήμερα, γνωρίζουμε τον συγγραφέα Μπάμπη Βλάχο και διαβάζουμε το τελευταίο του βιβλίο Ομόκεντρα και Εφαπτόμενα. Και μαθαίνουμε ποια ανάγκη γέννησε το συγκεκριμένο βιβλίο.

Κάποιο δημοσίευμα πριν πολλά χρόνια, χαρακτήριζε τον Άιρα ως έναν συγγραφέα που γράφει χωρίς να κάνει θόρυβο. Ήταν μια μεγάλη αλήθεια.

Όπου σήμερα, γνωρίζουμε δυο σημαντικές φωνές της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας! Τον Μαρτίν Κόαν και την Παουλίνα Φλόρες.

Όπου σήμερα, αποφασίσαμε να πιαστούμε στον ιστό της Γυναίκας – Αράχνης και να γευτούμε το Φιλί Της. Γνωρίζουμε τη μυθιστορηματική προσωπικότητα του Μανουέλ Πουίχ και το εμβληματικό του έργο Το Φιλί της Γυναίκας – Αράχνης.

Στον δυτικό πολιτισμό υπάρχουν έργα θεμελιώδους σημασίας μεταφρασμένα από άλλες γλώσσες που έχουν ασκήσει μεγάλη επιρροή!

Όπου σήμερα, ταξιδεύουμε στο μακρινό Ολτρετορέντε της Πάρμα. Και μαθαίνουμε με τη βοήθεια του Βαγγέλη Ζήκου, μια καθόλου συνηθισμένη αντιφασιστική ιστορία.

Η αλήθεια ότι το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει αρκετά. Είναι το ποδόσφαιρο των υπεραθλητών, του αποτελέσματος, των ζάπλουτων ιδιοκτητών και των brand names. Το βιβλίο υπήρχε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας.

Βασισμένο σε δύο όνειρα, ένα του Louis Bunuel και ένα του Salvador Dali, ο “Ανδαλουσιανός σκύλος” αποτελεί πρώτα απ’ όλα το προσωπικό ημερολόγιο δύο από τις πλέον αναρχικές μορφές της τέχνης του εικοστού αιώνα.

Έναν άνθρωπο η ζωή του οποίου παραπέμπει περισσότερο σε λογοτεχνικό ήρωα παρά σε πολιτικό φιλόσοφο.

Όπου σήμερα, αφηγούμαστε μια εργατική ιστορία. Μαθαίνουμε για τον αργό και βασανιστικό θάνατο του Ρενάτο Προυνέτι λόγω της εισπνοής Αμίαντου.

Πρόκειται για μια σειρά από ολοκληρωμένες, παρά τη μικρή φόρμα που χρησιμοποιείται, «ιστορίες», οι οποίες, παρά τις δραματουργικές αρετές τους –ή ίσως χάρη (και) σε αυτές–, μπορούν κάλλιστα να διαβαστούν ως σύντομα αφηγήματα.