Αποχαιρετάμε τον βρώμικο και αμαρτωλό Θεό, υποτιτλίζοντας στα ελληνικά δύο πολύ σύντομα βίντεο που λένε πολλά για τον χαρακτήρα και το ταλέντο του.
Και προτού ξεσπάσει ο θρήνος των ανοίξεων,έκλεινε αργά τα βλέφαρα, έβαζε τα μαχαίρια στη σειρά και ριχνόταν πάνω τους σαν ένας ταύρος, τόσο πονεμένος,που δεν του έμενε άλλο παρά να σκοτωθεί.
Μα καλά, υπάρχει μοζαμβικανική λογοτεχνία; Ο συγγραφέας μας εμφανίζει ολοζώντανες όλες αυτές τις αντιθέσεις μέσα από μια γλώσσα σχεδόν γιορταστική, γεμάτη χιούμορ και απρόοπτα.
Επιτέλους, ένας άρρωστος πολιτισμός σε παραλυσία! Κανένα τρομο-κρατικό κτύπημα δεν θα είχε τέτοια επιτυχία. Και το επέφεραν «υγιείς» κυβερνήσεις.Και να που φθάσαμε επιτέλους στο μέλλον.Ιδίως τώρα που οι οικόσιτοι έχουν επιτέλους χρόνο – ακόμη και για να σκέπτονται.
