Αν δεν επρόκειτο για λογοτεχνικό κείμενο και μάλιστα υψηλού επιπέδου, θα λέγαμε πως αποτελεί ένα μανιφέστο του βιώματος του εγκλεισμού και της εξορίας.
Mια σπουδή φοβερής αισθητικής, απαλλαγμένη απο κάθε περιττό, και μοναδικό κέντρο τον άνθρωπο, γυμνό, απέναντι στην αλήθεια της ψυχής του.
Όταν στράφηκε αμήχανος κι είδε το γαμημένο το τόπι μέσα στα δίχτυα δεν μπόρεσε καν να εκτονώσει τη λύσσα του. . .
To σύγχρονο κοινωνικό δράμα θα είναι ελληνικό, επειδή αντιμετωπίζει τον άνθρωπο σαν συλλογικό κοινωνικό ζώο.