Scroll Top

Συνάντηση με τον Οδυσσέα Ιωάννου…

1.jpg (Demo)

Πριν κλείσει το 2016 είχα την ευκαιρία και την τύχη να συναντήσω τον Οδυσσέα Ιωάννου και να μιλήσουμε για το τελευταίο του βιβλίο “Το νερό να γίνεις”. Είναι κάποιες φορές που οι πρόλογοι δεν έχουν καμία σημασία, κανένα λόγο ύπαρξης. Σας αφήνω λοιπόν να απολαύσετε τον χειμαρρώδη λόγο του Οδυσσέα!

Β.Μ: Έχεις πει ότι το μισό δίκιο το έχουμε εμείς και το άλλο μισό η πραγματικότητα. Μήπως πρέπει να διαμορφώσουμε την πραγματικότητα στα μέτρα μας ούτως ώστε να έχουμε όλο το δίκιο με το μέρος μας;

Ο.Ι: Εμ..ακούγεται πάρα πολύ ωραίο αυτό ..αλλά δεν μπορεί να γίνει! Δεν μπορεί να γίνει γιατί υπάρχει και το δίκιο των άλλων. Αυτό που λες θα μπορούσε να συμβεί αν ήταν κοινό το δίκιο για όλους. Υπάρχει και το δίκιο άλλων ανθρώπων που μπορεί να πιστεύουν κάποια άλλα πράγματα από εμάς και να έχουν επίσης δίκιο από την πλευρά τους.
Δεν μιλάω για ακραίες περιπτώσεις, δεν μιλάω δηλαδή για την περίπτωση του κάποιος να είναι φασίστας, δεν έχει κανένα δίκιο απολύτως! Αλλά δεν μπορείς συνέχεια να χτυπάς το κεφάλι σου σε ένα τοίχο, σε μια πραγματικότητα, προσπαθώντας να φέρεις τον τοίχο στα μέτρα του δικού σου κεφαλιού..θα σπάσεις το κεφάλι σου! Κάποια πράγματα για κάποιο λόγο αντέχουν, είτε λέγονται δομές είτε λέγεται οτιδήποτε άλλο.

Δηλαδή να σου πω το εξής, ότι ακόμα και τα κόμματα (τα πολιτικά κόμματα) αυτή τη στιγμή λειτουργούν με ένα τρόπο, ο οποίος για μένα είναι από αστείος μέχρι επικίνδυνος, πλην όμως τα πολιτικά κόμματα είναι μια κατάκτηση του πολιτικού μας πολιτισμού. Δεν μπορούμε να πετάμε κατακτήσεις επειδή η εξέλιξή τους και το πώς έχουν γίνει μες στα χρόνια έχουν εκφυλιστεί. Είναι σαν να μου πει κάποιος « η τηλεόραση είναι κακιά» , η τηλεόραση φυσικά και είναι κακιά..όχι το μέσο, το μέσο είναι μια χαρά, ένα ωραίο εργαλείο με ON/OFF. Από μόνο του κάτι δεν είναι κακό, είναι η χρήση που επιφυλάσσει κάποιος για να γίνει κακό.

Με αυτή την έννοια λοιπόν ακούγεται πάρα πολύ ωραίο, αλλά από την άλλη δεν μπορεί να γίνει αυτό που είπες, και δεν μπορεί να γίνει επίσης και για τον εξής λόγο (και ευτυχώς που δεν μπορεί να γίνει) γιατί κάποιες φορές είναι πάρα πολύ ωραίο, είναι πάρα πολύ χρήσιμο να έχουμε το κουράγιο όλοι μας να αμφισβητούμε κάποιες από τις δικές μας σιγουριές και από το δικό μας δίκιο. Το ότι έχουμε κάποιες πεποιθήσεις, που τις έχουμε από μικροί, δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να πάμε με τον ίδιο τρόπο μεγαλώνοντας. Είναι πολύ πιθανόν λοιπόν και εμείς να χρειαστεί να αμφισβητήσουμε «τα δικά μας δίκια, τις δικές μας σιγουριές» για να μπορούμε να πάμε ένα βήμα παραπάνω.

Β.Μ: Γράφεις ότι το βιβλίο περιλαμβάνει και κείμενα που δεν θα τα έγραφες έτσι σήμερα. Αυτό έρχεται σε αντιπαραβολή με έναν συγγραφέα ο οποίος αλλάζει μέχρι και την τελευταία στιγμή. Τελικά μήπως αυτό είναι το μαγικό με αυτό το βιβλίο, ότι δηλαδή δεν φοβάσαι να κριθείς για κάτι που σήμερα πιθανόν να μην πιστεύεις;

Ο.Ι: Θεώρησα ότι το βιβλίο αυτό είναι ένα άλμπουμ φωτογραφιών, αν έκανα κάποια αλλαγή θα ήταν σαν να πήγαινα σε μια φωτογραφία παλιά που δεν ήμουν ωραίος-που δεν είχα βγει ωραίος- και έκανα ρετούς στη δικιά μου φάτσα μόνο και άφηνα τους άλλους έτσι, για να μην έχω καμία φωτογραφία στην οποία να μην φαίνομαι ωραίος.
Αποφάσισα λοιπόν όπως το είπες, να εκτεθώ! Είπα: κοίταξε να δεις είμαι και εγώ άνθρωπος. Όταν ξέσπασε η κρίση θύμωσα πάρα πολύ, θύμωσα πάρα πολύ με ανθρώπους, θύμωσα πάρα πολύ με πρακτικές, θύμωσα πάρα πολύ με πολιτικές και έγραψα πάρα πολύ θυμωμένα κείμενα. Το γεγονός ότι μετά από δεύτερη σκέψη μπορεί να μην το έκανα, όχι για να μην εκθέσω ή να μην εκτεθώ σε κανέναν αλλά επειδή όμως ο θυμός από μόνος του δεν οδηγεί πουθενά, είδα ότι με παραλύει κάποια στιγμή και με ενδιαφέρει πάρα πολύ το τι θα γίνει μετά.

Πάμε λοιπόν να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε.Με αυτήν την έννοια σου είπα ότι δεν θα τα έγραφα έτσι. Θεώρησα, ότι κοίταξε να δεις έχει συμβεί και αυτό, έχεις βγει και έτσι σε φωτογραφία, δεν πειράζει δημοσίευσέ το!

Β.Μ: Τον Μάρτη του 2011 έγραφες «χαμένες γενιές δεν υπάρχουν». Τον Απρίλη του ίδιου έτους ότι «ο φόβος και η ελπίδα είναι τα πιο βαριά ναρκωτικά». Τώρα μετά από πέντε χρόνια βαθιάς κρίσης ο φόβος και η ελπίδα παγιώνουν αυτή την άποψη που μας πέρασαν περί χαμένης γενιάς;

Ο.Ι: Καταρχήν παραμένουν ο φόβος και η ελπίδα να είναι κυρίαρχα και να εναλλάσσονται! Θεωρώ ότι και τα δυο είναι όχι ιδιαίτερα εποικοδομητικά συναισθήματα, ούτε ο φόβος ούτε η ελπίδα. Και όταν λέω ελπίδα εννοώ με την έννοια να περιμένεις από έναν εξωγενή παράγοντα να σε σώσει. Το λέω και στην παράσταση « την ιστορία μας, τη γράψαμε περιμένοντας κάποιον ή κάτι να μας σώσει»..αυτό το αστειάκι πρέπει να τελειώνει πια, έχουμε χέρια, έχουμε πόδια πάμε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας!

Όσον αφορά τη χαμένη γενιά, επιμένω ότι δεν υπάρχουν χαμένες γενιές. Με την έννοια ότι κάθε γενιά θα ζήσει με τα υλικά που της δίνει η εποχή της. Αν θεωρήσουμε χαμένη γενιά τη δική μας ή μάλλον τη δική σας καλύτερα, πώς να θεωρήσουμε τη γενιά του 18άρη που λέω και στο κείμενο μέσα, ο οποίος μόλις πήρε το πτυχίο από την ιατρική πήγε σε ένα χαράκωμα και σκοτώθηκε στον Ά.Π.Π ή στο ΄Β.Π.Π. ; Αυτό τι ήταν δηλαδή; Πόσο ποιο χαμένη γενιά μπορεί να είναι αυτή;

Κάθε γενιά έχει τα υλικά της, πράγματα με τα οποία μπορεί να παλέψει τη ζωή της και μπορεί να κτίσει. Όλες οι γενιές έχουν υλικά! Η σημερινή γενιά φαίνεται να έχει λιγότερα από εμάς αλλά κάτσε να δούμε, κάτσε να δούμε μήπως σε βάθος χρόνου αυτά τα λιγότερα είναι πολύ σημαντικότερα και γίνει κάτι και «ευγνωμονείτε» το γεγονός ότι κάποια στιγμή φύγατε από το καλούπι του καταναλωτισμού, γιατί δεν είχατε φράγκα βέβαια και τελικά τα υλικά της δικής σας γενιάς παράξουν έργο-σε οποιοδήποτε τομέα- το οποίο να είναι πολύ σημαντικότερο από το δικό μας.

Πάντα πορευόμαστε με ρήξεις, με ανατροπές, με αναζητήσεις! Χάνεις, κερδίζεις…το θέμα είναι πόσες φορές θα σταθείς πάλι στα πόδια σου και θα συνεχίσεις.

Β.Μ: Τον Σεπτέμβρη του 2011 γράφεις ότι μας πουλάνε πολύ American Dream προκειμένου να σωθεί ο καθένας μόνος του. Τελικά ποιος είναι ο δρόμος για τη σωτηρία της κοινωνίας για σένα;

Ο.Ι: Κοίταξε να δεις, εγώ είμαι κάπου στη μέση με την έννοια ότι σαφώς τα πράγματα αλλάζουν με συλλογικές δράσεις, δεν το συζητάω, πρόσεξε όμως ,πρέπει και εσύ ανά πάσα στιγμή να είσαι έτοιμος να αθροίσεις τον εαυτό σου στο ποτάμι που κατεβαίνει, πρέπει δηλαδή να είσαι ένα ζωντανό κύτταρο της συλλογικής δράσης!

Μέχρι λοιπόν να «σκάσει» αυτή η συλλογική δράση, που δεν ξέρεις πώς θα γίνει και από πού θα γίνει, πρέπει και εσύ να φροντίζεις να συντηρείς τον εαυτό σου, σε ένα κύτταρο που μπορεί εν δυνάμει να βοηθήσει. Άρα αυτό που λέμε ότι πέρα από την αλληλεγγύη, που είναι τρομερά σημαντικό στην εποχή μας, φρόντισε και τον εαυτό σου! Δεν είναι καθόλου νεοφιλελεύθερο. Θα μπορούσε να πει κάποιος, τι εννοείς; Να γίνουμε φιλοτομαριστές; Το ανάποδο εννοώ!

Πρέπει να θωρακίσεις τον εαυτό σου για να είναι έτοιμος όταν χρειαστεί να αθροιστεί σε ένα ποτάμι, να μπορείς να βοηθήσεις, γιατί αν δεν μπορείς να βοηθήσεις εκείνη τη στιγμή και είσαι ένας τελείως παραδομένος άνθρωπος ή παραλυμένος σε οτιδήποτε, δεν έχει κανένα νόημα. Άρα το πώς θα σωθεί το πράγμα δεν ξέρω!

Καταρχήν δεν ξέρω τι πάει να πει σώζεται η κοινωνία! H κοινωνία συνέχεια θα πορεύεται έτσι! Θα πορεύεται με πολέμους, θα πορεύεται με συγκρούσεις, θα πορεύεται με συμφέροντα, θα πορεύεται με το δίκιο το δικό σου και το δίκιο του αλλουνού. Έτσι κι αλλιώς δεν περιμένω ποτέ μια κοινωνία παραδείσου, αυτό είναι εντελώς ουτοπικό και λίγο πληκτικό (μεταξύ μας) θα ήτανε! Πάντα πορευόμαστε με ρήξεις, με ανατροπές, με αναζητήσεις! Χάνεις, κερδίζεις..το θέμα είναι πόσες φορές θα σταθείς πάλι στα πόδια σου και θα συνεχίσεις.

Β.Μ: Στο κείμενό σου “Ας Ξεχάσουμε τις Ιδεολογίες” γράφεις «Ιδεολογία είναι ο καθημερινός τρόπος μας που οδηγεί σε έναν άλλο κόσμο». Πιστεύεις ότι τα μέσα-οι τρόποι που θα χρησιμοποιήσουμε αγιάζουν το σκοπό ή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;

Ο.Ι: Ποτέ δεν το πίστευα αυτό! Ποτέ ! Πίσω από τη φράση αυτή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα έχουν συντελεστεί και έχουν δικαιολογηθεί τεράστια εγκλήματα! Αν είσαι ικανός να κάνεις ένα έγκλημα, λέγοντας ότι το κάνω για το κοινό καλό, σημαίνει ότι είσαι φτιαγμένος να κάνεις εγκλήματα, άρα μπορεί να κάνεις και δεύτερο, μπορεί να κάνεις και τρίτο, μπορεί να κάνεις και τέταρτο. Δεν πιστεύω καθόλου δηλαδή ότι μπορούμε να βάψουμε τα χέρια μας με αίμα για να σώσουμε περισσότερους ανθρώπους!

Γιατί αν είσαι φτιαγμένος για να βάφεις τα χέρια σου με αίμα θα τα ξαναβάψεις, θα τα ξαναβάψεις, θα τα ξαναβάψεις! Ίσως, ακούγεται λίγο χριστιανικό σε πολλούς αυτό που λέω, αλλά δυστυχώς η ιστορία έχει αποδείξει ότι έχουν καλυφθεί τεράστια εγκλήματα ένθεν και εκείθεν πίσω από τη φράση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»!

Β.Μ: Στο κείμενό σου «Η τέχνη σε κάνει καλύτερο;» και συντάσσεσαι και όχι με τις απόψεις των δυο καλλιτεχνών που λένε «Προορισμός της τέχνης δεν είναι η αλήθεια αλλά η χαρά» και «Η τέχνη δεν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο απλά σε βοηθάει να υπάρχεις». Ποιος είναι ο σκοπός της τέχνης για τον Οδυσσέα Ιωάννου;

Ο.Ι: Καταρχήν θα σου πω σε τι έχει βοηθήσει εμένα. Σε τι με βοηθάει ας πούμε η λογοτεχνία, που τη λατρεύω και το ελληνικό τραγούδι. Θεωρώ ότι η τέχνη σου δίνει τη δυνατότητα να δεις ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν και αλλιώς, σου ανοίγει δυνατότητες για το πώς μπορούν να λειτουργήσουν οι άνθρωποι κάτω από διαφορετικές συνθήκες, κάτω από διαφορετική πίεση από τη δικιά σου και κάτω από διαφορετικές συγκυρίες. Το ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν και αλλιώς, με πολλούς τρόπους. Από μόνο του αυτό το άνοιγμα της βεντάλιας των δυνατοτήτων εμένα με παρηγορεί!

Το δεύτερο που μπορεί να κάνει η τέχνη είναι αυτό που σου είπα πριν, να σε κρατήσει ζεστό, ετοιμοπόλεμο, ούτως ώστε όταν χρειαστεί να αθροίσεις τον εαυτό σου σε κάτι μεγαλύτερο, να είσαι έτοιμος και να είσαι ένα υγιές κύτταρο που θα αθροιστεί σε αυτό το καινούριο σώμα. Και βέβαια υπάρχει και το τεράστιο πράγμα, γιατί είμαστε το μοναδικό ζώο του κόσμου που ξέρει ότι θα πεθάνει, ότι κάποιες φορές η τέχνη, την ώρα της δημιουργίας ή την ώρα που την απολαμβάνεις , «μπορεί και να ακυρώνει το θάνατο»! Μπορεί να λειτουργεί σε κάποιους έτσι.

Β.Μ: Έχεις συνεργαστεί με τόσους σπουδαίους ανθρώπους και συχνά στα γραπτά σου αναφέρεσαι στον Ντοστογιέφσκυ και τον Καμύ. Υπάρχει τελικά κάποιος που να άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του επάνω σου;

Ο.Ι: Έχω πει και άλλες φορές ότι τη βασική αρματωσιά μου σαν άνθρωπος, τη θωρακισιά μου, την έχει φτιάξει το ελληνικό τραγούδι και το ξένο μυθιστόρημα! Λατρεύω το μυθιστόρημα, θεωρώ ότι έχω μάθει πάρα πολλά πράγματα και η προσέγγισή μου στην τέχνη μέσα από το μυθιστόρημα νομίζω ότι ήταν εξαιρετικά εποικοδομητική όσον αφορά το χτίσιμό μου ως χαρακτήρα. Συνεχίζω να γυρνάω πίσω στα κλασσικά και να αντλώ πραγματικά και απόλαυση γιατί η τέχνη και η λογοτεχνία για να μην το βαρύνω πάρα πολύ δεν είναι μόνο πολιτική και ιδεολογία, είναι και απόλαυση. Είναι ένα κείμενο που το απολαμβάνεις, απολαμβάνεις τη γλώσσα. Σαφώς είναι πάρα πολύ ωραίο να υπάρχουν και κάποια πράγματα από πίσω κρυμμένα αλλά πάνω από όλα είναι τέχνη! Δεν νο

μίζω ότι με έχει συγκλονίσει περισσότερο από το Ντοστογιέφσκι, τον Καμύ και τον Κάφκα, κάτι νεότερο!

Έχω αγαπήσει πάρα πολλά πράγματα, αλλά ξέρεις είναι άλλο πράγμα αγαπάω και άλλο πράγμα συγκλονίζομαι και αισθάνομαι ότι αλλάζει η τροχιά μου! Πολλές βλέπεις σε ένα έργο, μία ταινία ή ένα βιβλίο αισθάνεσαι όταν τελειώσει ότι πραγματικά έχει μετατοπιστεί λίγο ο άξονας σου!

Λες τώρα πού είμαι ; Είναι σαν να βγαίνεις από μια ταινία και να μην ξέρεις σε ποιο δρόμο είσαι, αυτό μου έχει συμβεί σε κάποιες ταινίες. Αυτό σημαίνει ότι έχει μετατοπιστεί για λίγο ο άξονας στον οποίο κινείσαι! Αυτό είναι το μεγάλο έργο!

Συνεχίζω να διαβάζω πολύ καλούς συγγραφείς, μου αρέσει πάρα πολύ ο Κόρμακ ΜακΚάρθυ. Απλώς εκείνο το συγκλονισμό που ένιωσα, το τίναγμα, την αναστάτωση που ένιωσα όταν πρωτοδιάβασα Ντοστογιέφσκι και Καμύ, μπορεί να είναι και λόγω των χρόνων που περνάνε, ίσως το νιώθω πολύ δύσκολα πια, το ίδιο τίναγμα εννοώ. Τον Καμύ τον έμαθα από τον «Ξένο» ένα βιβλιαράκι τόσο (μικρό) σαν νουβέλα δεν το λες καν μυθιστόρημα, και τελειώνει και λες, τι μου συνέβη τώρα;

Β.Μ: Έχεις πει ότι το δίκιο το έχει ο ακροατής και όχι ο δημιουργός. Μήπως αυτή η άποψη είναι λίγο πεσιμιστική-απογοητευτική για τον δημιουργό; Ή αυτή είναι η ουσία της τέχνης;

Ο.Ι: Αυτή είναι η ουσία της τέχνης, αυτή είναι γιατί το να είσαι δημιουργός και να είσαι καλλιτέχνης δεν σημαίνει, ότι είσαι παραγωγός μηνυμάτων. Μηνύματα μπορεί να παράξεις με διάφορους τρόπους, με μια μπροσούρα, γράφεις ένα βιβλίο, γράφεις μια πολιτική δήλωση, γράφεις ένα άρθρο! Η τέχνη πρέπει να λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο, έχω πει και άλλες φορές και το θεωρούν υποτιμητικό κάποιοι, αλλά δεν είναι, ότι πολλές φορές τα τραγούδια λειτουργούν σαν τα ζώδια, ακούς και πιστεύεις αυτό που είσαι έτοιμος να πιστέψεις εκείνη τη στιγμή ή αυτό που θέλεις βαθιά να πιστέψεις!

Διαβάζεις το ζώδιό σου ας πούμε, το οποίο μπορεί αυτό που λέει να είναι τελείως άσχετο από αυτό που σου συμβαίνει, αλλά επειδή έχεις ανάγκη να πιστέψεις κάτι καλό από αυτά που λέει , λες αχ μου συμβαίνει και εμένα αυτό! Και τα τραγούδια λειτουργούν έτσι, οπότε δεν αισθάνομαι καθόλου άσχημα αν εγώ προσπαθώ να πω κάτι και το τραγούδι αυτό αγαπηθεί από κάποιους, θεωρώντας ότι λέω κάτι άλλο! Το ιδανικό θα ήταν να συναντηθούμε, αλλά και να μην συναντηθούμε αυτό είναι το γοητευτικό ταξίδι της τέχνης μέσα στους άλλους ανθρώπους, στα άλλα κορμιά, στα άλλα μυαλά, σε άλλες ζωές.

Β.Μ: Σε κάποιο στίχο σου λες «μια αυταπάτη οι επιλογές». Το Νερό να Γίνεις είναι μια αυταπάτη ή στάση ζωής;

Ο.Ι: Με την έννοια ότι δεν έχει κανένα νόημα να γυρνάμε πίσω και να λέμε πως θα ήταν η ζωή μου αν είχα επιλέξει το άλλο ! Η ζωή μας είναι αυτό που επιλέξαμε! Αυτό που έκανες, αυτό μπορούσες να κάνεις! Ας το αποδεχτούμε.

Να καθόμαστε τώρα να σκεφτόμαστε, πως θα ήταν αν ακολουθούσα την άλλη επιλογή στο παρελθόν, πώς θα ήταν η ζωή μου τώρα; Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα . Θεωρώ ότι είμαστε αυτό που κάνουμε ανά πάσα στιγμή! Με αυτήν την έννοια λέω ότι είναι αυταπάτη οι πολλές επιλογές. Αυτό που κάνεις υπάρχει μόνο! Άρα το νερό να γίνεις δεν είναι αυταπάτη.. είναι στάση ζωής! Το νερό να γίνεις είναι προτροπή, είναι ευχή, μακάρι δηλαδή να μη είσαι το φύλλο του ποταμού, που λένε ή να αφήνεσαι σαν φύλλο στο ποτάμι αλλά να γίνεις το ίδιο το νερό το οποίο και σχήμα να δίνει στα πράγματα και έχει και μια διέξοδο στη θάλασσα.

Γι’ αυτό είναι επικίνδυνος ο μηδενισμός, να διαλυθούν τα πάντα και πάλι από την αρχή, γιατί δεν κατανοούμε ότι αν δεν ποτίζεις καθημερινά το κομμάτι

πράσινο που σου αναλογεί, θα μαραθεί και θα γίνει τσιμέντο!

Β.Μ: Γράφεις «Δεν είναι όλο το σύστημα για γκρέμισμα γιατί δεν είναι όλη η προηγούμενη ζωή μας για γκρέμισμα». Τι θα κρατούσες εσύ από αυτό το σύστημα;

Ο.Ι: Είμαι ενάντια στο μηδενισμό. Σε οτιδήποτε μηδενιστικό είμαι ενάντια! Θα σου πω κάτι πάρα πολύ απλό, είμαστε δυο άνθρωποι εδώ πέρα, πίνουμε το καφεδάκι μας και μιλάμε για βιβλία, το θεωρείς αυτονόητο αυτό; Θεωρείς ότι αυτό συμβαίνει σε όλο τον κόσμο; Ότι είναι κάτι το οποίο δεν κερδήθηκε; Είμαστε χαλαρά, πίνουμε το καφεδάκι μας, κουβεντιάζουμε, θα πάμε να δούμε το θέατρό μας σε λίγο, θα πιούμε ένα καφεδάκι απέναντι!

Αυτό έχει κερδηθεί, είναι κερδισμένο στον πολιτισμό μας! Υπάρχουν πολιτισμοί που δημοσιογράφοι γράψανε κάτι και την επόμενη μέρα αγνοούνται! Στην δική μας τη δουλειά, μπορεί να γράψεις εσύ κάτι στο facebook και εάν είσαι στη Ρωσία ή στο Ιράν την επόμενη μέρα να αγνοείσαι! Με αυτήν την έννοια θέλω να πω, ας δούμε ότι έχουμε κατακτήσει. Αν πάθουμε κάτι εμείς οι δύο και πάμε στο νοσοκομείο δίπλα, ανεξάρτητα από το σύστημα υγείας που είναι άθλιο, αλλά να πάμε στο νοσοκομείο που είναι στα πέντε μέτρα και μας δώσουν κάτι, μία γάζα για παράδειγμα αυτό δεν είναι καθόλου αυτονόητο σε όλη την Αφρική και σε πάρα πολλές άλλες χώρες. Με αυτή την έννοια διαφωνώ με το να μη μείνει κολυμπηθρόξυλο που λένε!

Ο μηδενισμός ταιριάζει σε ανθρώπους που δεν είναι καθόλου δημιουργικοί, δεν τους έκατσε καθόλου καλά η ζωή τους, δεν έχουνε τίποτα για το οποίο να καυχηθούν όλα τα προηγούμενα χρόνια! Δεν μπορεί να έχουμε φτάσει εδώ πέρα μόνο με ήττες! Έχουμε φτάσει και με νίκες! Έχω μία οικογένεια, έχω δύο κοριτσάκια που τα αγαπώ, αυτά είναι νίκες , οφείλω να διαφυ

λάξω τις νίκες μου! Έχω φτάσει μέχρι εδώ πέρα με φίλους, με σχέσεις, με συναυλίες, με ραδιόφωνο. Σου λέω την προσωπική μου περιπέτεια γιατί ο καθένας έχει τη δικιά του. Δεν φτάνει κανείς πουθενά μόνο με ήττες, έχουμε νίκες. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο!

Γι’ αυτό είναι επικίνδυνος ο μηδενισμός, να διαλυθούν τα πάντα και πάλι από την αρχή, γιατί δεν κατανοούμε ότι αν δεν ποτίζεις καθημερινά το κομμάτι πράσινο που σου αναλογεί, θα μαραθεί και θα γίνει τσιμέντο! Τίποτα δεν είναι αυτονόητο, όλα θέλουν εγρήγορση, σαν τη Δημοκρατία! Κάποια στιγμή πιστέψαμε ότι επειδή κάποτε ψηφίστηκε, έχουμε Δημοκρατία και η Δημοκρατία θα μείνει για πάντα. Βλέπω τώρα που απειλείται παντού ότι δεν είναι καθόλου αυτονόητο η Δημοκρατία, καθόλου! Τίποτα από ότι κατακτήσει ο άνθρωπος δεν είναι αυτονόητο. Άρα πρέπει να δούμε ποια είναι τα αυθεντικά στοιχεία, ποιες είναι οι νίκες μας και να τις διαφυλάξουμε όσο μπορούμε, για να μπορέσουμε να πάμε παραπέρα.
Το να διαλυθεί το σύμπαν και να μη μείνει τίποτα όρθιο και να γίνουν όλα στάχτη δε βοηθάει απολύτως πουθενά και νομίζω σου είπα, είναι κυρίως η παντιέρα ανθρώπων οι οποίοι δεν συμμετείχαν σε τίποτα όμορφο στη ζωή τους! Έχουμε συμμετάσχει όλοι μας και σε όμορφα πράγματα, ας τα διαφυλάξουμε!

Β.Μ: Αν υποθέσουμε ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας στην οποία ζούμε (ή ένα κοινωνικό αγαθό για κάποιους πιο ρομαντικούς), το οποίο νοσεί όπως και η ίδια η κοινωνία. Σε χώρες όπως η Αγγλία ή η Ισπανία γιατί προοδεύει; Εκεί η κοινωνία είναι σε καλύτερη κατάσταση;

Ο.Ι: Μπορώ να σκεφτώ δύο πράγματα, το πρώτο πράγμα είναι ότι πιθανόν οι Ισπανικές ομάδες να μην έχουν τόσο βλαχο- πρόεδρους σαν κι εμάς. Το βλαχο- πρόεδρος δεν το εννοώ με την έννοια κάποιας επαρχιακής καταγωγής, προς θεού, το εννοώ με την έννοια του νεόπλουτου και του τύπου, ο οποίος πιστεύει ότι επειδή του πέσανε πέντε φράγκα μπορεί να ηγηθεί και μιας ποδοσφαιρικής ομάδας μόνο και μόνο για να έχει άλλου είδους οφέλη! Να φτιάχνει στρατούς ολόκληρους φιλάθλων που να τον βοηθάνε σε άλλες δουλειές του. Ίσως οι ξένες ομάδες να έχουν πολύ καλά στημένες επιχειρήσεις.

Επίσης έχουμε δει ότι όταν άρχισε να γίνεται αυτό στην Αγγλία με τους χούλιγκαν υπήρχαν ιδιαίτερα αυστηροί οι νόμοι ενώ εδώ πέρα φτάσαμε στο σημείο να γίνεται τελικός κυπέλλου χωρίς φιλάθλους, ούτε στην Ουγκάντα! Κάναμε τη μεγάλη γιορτή του ποδοσφαίρου μας χωρίς φιλάθλους.

Είμαστε η μοναδική ευρωπαϊκή χώρα νομίζω, άντε να υπάρχει άλλη μία που να απαγορεύονται οι μετακινήσεις φιλάθλων. Δεν ξέρω! Δηλαδή είμαστε στον Μεσαίωνα. Στην Αγγλία κάθονται δίπλα- δίπλα. Αυτό συμβαίνει όχι επειδή είναι καλύτεροι άνθρωποι, αλλά επειδή είναι τόσο αυστηρό το πλαίσιο που ξέρουν ότι λίγο να κουνηθούν και θα τους τα «τσιμπήσουν» και δε θα ξαναπατήσουν πουθενά. Σημαίνει ότι για να μπορέσουμε να έχουμε το ποδόσφαιρο- όσον αφορά τουλάχιστον το θέμα της βίας και του χουλιγκανισμού-που έχουν οι ευρωπαϊκές χώρες σαφώς υπάρχουν λύσεις και τρόποι αλλά κάνει «μπαμ» ότι δεν τις θέλουν τις λύσεις αυτές οι πρόεδροι γιατί αν τις είχαν αυτές τις λύσεις θα χάσουν τον φανατισμό, που τους θρέφει, θα χάσουν τα πελατάκια τους, που τους θρέφουν, θα χάσουν τους στρατούς τους, που τους θρέφουν, γιατί για άλλο λόγο μπήκαν στο ποδόσφαιρο. Δεν αγαπάνε την μπάλα καθόλου, για να έχουν τον φανατισμό πελατάκια τους.

Αν θέλανε, μπορούσανε! Δεν θέλουνε και αυτό το ποδόσφαιρο εμένα πλέον δεν με αφορά, δεν συμμετέχω , δεν δίνω ούτε ένα ευρώ στο ποδόσφαιρο.

Β.Μ: Γιατί θέλεις να έχεις το δικαίωμα να απογοητεύσεις τους πάντες;

Ο.Ι: Έχω πει και άλλες φορές ότι για μένα σημαντικότερο και από την αγάπη είναι η ελευθερία! Πρόωρα στη ζωή μου αισθάνθηκα ότι η αγάπη είναι το απόλυτο που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος. Όμως, αν δεν έχω ελευθερία, δεν αισθάνομαι ελεύθερος, αισθάνομαι μισός, αισθάνομαι ανάπηρος!

Με αυτήν την έννοια θέλω να μου παρέχεται η ελευθερία των επιλογών, ότι δηλαδή έχω μπροστά μου όλες τις επιλογές! Το τι θα κάνω εγώ δεν έχει σημασία. Μπορεί να μην σε πουλήσω ποτέ, μπορεί να μην τσακωθούμε ποτέ, μπορεί να μην σε απογοητεύσω ποτέ αλλά θέλω να ξέρω, είναι σημαντικό για τη λειτουργία μου, ότι έχω το δικαίωμα να το κάνω. Επειδή χωρίς αγάπη μπορεί και να ζούσα, πολύ δύσκολα αλλά θα ζούσα, χωρίς ελευθερία αισθάνομαι ότι θα είχε κοπεί το οξυγόνο μου τελείως και θα πέθαινα!

Β.Μ: Τι μπορεί να γίνει πάνω σε ένα κρεβάτι και γύρω από ένα τραπέζι;

Ο.Ι: Αυτή είναι μια φράση που σημαίνει ότι αυτά που μας μένουν τελικά είναι οι άνθρωποι, είναι ο έρωτας, είναι το άλλο φύλο (ή το ίδιο φύλο ανάλογα με τις προτιμήσεις, δεν με αφορά καθόλου αυτό)! Όταν λέω τραπέζι εννοώ την παρέα που τρώει μαζί, είτε είναι οικογένεια, είτε είναι φίλοι, είτε είναι γιορτή, είτε είναι τώρα σε μια ταβέρνα που θα πάμε, οι συζητήσεις που κάνουμε και το πώς δενόμαστε μεταξύ μας.

Θεωρώ ότι οι άνθρωποι δένονται μεταξύ τους σε αυτά τα δύο πράγματα , στο τραπέζι η μεγάλη παρέα και στο κρεβάτι η μικρότερη παρέα!

 

 

επιμέλεια κειμένου: Χριστίνα Ζερβουδάκη
φωτογραφία: Σπύρος Μαστρογιαννάκης
συνέντευξη:Βαγγέλης Μπουμπάκης
Γενάρης 2018

 

Υ.Γ. Ευχαριστώ θερμά για την πολύτιμη βοήθειά τους το Βαγγέλη Κοντοπόδη και τον Κώστα Λουλουδάκη (Ιουλιανός). Φίλε Κώστα χωρίς εσένα τίποτα δεν θα είχε συμβεί! Ευχαριστώ.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ