Η «Ιστορία Γάμου» αποτελεί μία ακόμα ψυχογραφική προσπάθεια του Νόα Μπάουμπακ να παρουσιάσει έναν έρωτα που έχει χαλάσει, έχει «ξινίσει», έχει καταναλωθεί…
Συνήθως ψάχνει τις αιτίες, που οδηγούν σε αυτή την αλλαγή. Άλλοτε είναι η ανωριμότητα, άλλοτε η αλαζονεία και άλλοτε η ανισότητα ανάμεσα στο ζευγάρι.
Συνήθως ψάχνει τις αιτίες, που οδηγούν σε αυτή την αλλαγή. Άλλοτε είναι η ανωριμότητα, άλλοτε η αλαζονεία και άλλοτε η ανισότητα ανάμεσα στο ζευγάρι.
Ο Τσάρλι Mπάρμπερ είναι ένας επιτυχημένος σκηνοθέτης θεάτρου στη Νέα Υόρκη. Η Νικόλ είναι μέλος του θιάσου του. Μαζί έχουν ένα παιδί. Η μεταξύ τους χημεία έχει αρχίσει να χάνεται και τα πράγματα περιπλέκονται περισσότερο, όταν εκείνη δέχεται τηλεοπτική πρόταση από παραγωγή του Χόλιγουντ…
Η ταινία ξεκινάει και μας κάνει να πιστέψουμε ότι δεν πρόκειται να παρακολουθήσουμε μία ιστορία χωρισμού. Χαλαρώνουμε και παρακολουθούμε, μέχρι που μεταφερόμαστε στο γραφείο ενός συμβούλου γάμου και όλα ακυρώνονται. Μαθαίνουμε τους λόγους για τους οποίους ο Τσάρλι και η Νικόλ ερωτεύτηκαν μέσα σε μερικά λεπτά. Όμως, οι λόγοι για τους οποίους χωρίζουν είναι περισσότερο περίπλοκοι και η ανάλυση τους θα διαρκέσει όσο σχεδόν διαρκεί και η ταινία. Παράλληλα, γνωρίζουμε τους χαρακτήρες μας και τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούν στις καταστάσεις που αντιμετωπίζουν. Όλα αυτά γίνονται αντικειμενικά, αλλά και περίτεχνα. Τόσο περίτεχνα, που στο τέλος της ταινίας πιθανόν να έχεις αλλάξει αρκετές φορές στρατόπεδο και να μην έχεις καταλήξει ποιον, τελικά στηρίζεις. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το σενάριο δεν είναι αφοριστικό και ολοκληρωτικά αντίθετο απέναντι σε κανέναν από τους δύο χαρακτήρες. Δεν είναι άλλωστε, τυχαία η επιλογή του σκηνοθέτη να αποκαλύπτει φειδωλά, πλάνο-πλάνο τους λόγους, για τους οποίους ο Τσάρλι και η Νικόλ οδηγήθηκαν στον χωρισμό.
Είναι προφανές, λοιπόν, ότι η ταινία δεν είναι μία ακόμα ιστορία χωρισμού. Αν και τα αρνητικά συναισθήματα, που χαρακτηρίζουν το συγκεκριμένο είδος, κυριαρχούν σε κάθε κάδρο, η ιστορία διαφέρει, αφού επικεντρώνεται στη νομική διαδικασία του χωρισμού και στη θλίψη που δημιούργησαν οι μακροσκελείς διενέξεις με δικηγόρους παρά οι μεταξύ τους διαπληκτισμοί. Με άλλα λόγια, προβάλλεται ο ρόλος του συστήματος μέσα στις συγκεκριμένες διαδικασίες, το οποίο «οφείλει» να εξαγριώσει τους πελάτες του και να φθείρει περισσότερο τις μεταξύ τους σχέσεις.
Τέλος, ο πολυδιάστατος χαρακτήρας των συγκεκριμένων ταινιών, οδηγούν τον χαρακτηρισμό τους ως «δραματικές», ελλειπή… Μήπως, τελικά, θα έπρεπε να υπάρξει ξεχωριστός όρος, που θα περικλείει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, με το όνομα «ιστορίες χωρισμού»;
