Εγώ, ο Diego
εκδόσεις Διόπτρα
πρόλογος
του Στέλιου Μανωλά
Όταν μου ζητήθηκε να γράψω δυο λόγια για την ελληνική έκδοση της βιογραφίας του Μαραντόνα ένιωσα περίεργα. Πίστευα και πιστεύω ότι αποτελεί την μεγαλύτερη ποδοσφαιρική φυσιογνωμία που όμως δεν μπόρεσε να αντέξει το βάρος της.
Βρέθηκα αντιμέτωπος με τον Μαραντόνα τον Ιούνιο του 1994 σε εκείνο το μαρτυρικό για όλους μας Μουντιάλ της Αμερικής. Θυμάμαι ότι παρότι εκείνος δεν ήταν σε πλήρη αγωνιστική δραστηριότητα, όλη η ομάδα τον υπολόγιζε μάλλον περισσότερο από όλους τους συμπαίχτες του.
Στον αγώνα όλοι μας οι φόβοι επαληθεύτηκαν. Ο Μαραντόνα ήταν ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα. Η σκέψη του άλλαζε πολύ γρήγορα κάνοντας το μαρκάρισμά του πολύ δύσκολο κι ας είχε μερικά παραπανίσια κιλά. Και ενώ είχα ακούσει και διαβάσει πολλά για το δύστροπο χαρακτήρα του, μέσα στο γήπεδο μου φάνηκε ένα παιδί όχι τόσο δύστροπο αλλά πιεσμένο. Και έβλεπα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στις αντιδράσεις του. Φαινόταν να μην είναι πολύ καλά και το αποκορύφωμα ήταν όταν πέτυχε το γκολ στο δεύτερο ημίχρονο: κόντεψε να βάλει το κεφάλι του μέσα στην κάμερα που κάλυπτε το παιχνίδι από τον αγωνιστικό χώρο και νόμιζα ότι τα μάτια του θα πεταχτούν έξω.
Όλοι όσοι έχουν κάνει σημαντική καριέρα στο ποδόσφαιρο γνωρίζουν ότι το τίμημα της δόξας, τα χρήματα που έρχονται απότομα και οι απαιτήσεις από πολύ μικρή ηλικία είναι παράγοντες που δεν είναι εύκολο να αντιμετωπιστούν από παιδιά 20 χρονών. Ο Μαραντόνα είχε να αντιμετωπίσει όλα τα παραπάνω στο μέγιστο βαθμό και σε συνδυασμό με τις ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα του όπως θα διαβάσετε στο βιβλίο έφερε το αποτέλεσμα που όλοι γνωρίζουμε. Κάτι το οποίο με θλίβει γιατί θεωρώ πως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο άξιζε καλύτερης τύχης στο τέλος.
Θίγει πολλά ο Μαραντόνα. Και αναφέρεται και στα κυκλώματα που τραυματίζουν το ποδόσφαιρο. Και τα οποία εκμεταλλεύονται το άθλημα που χαρίζει χαρά και εκτόνωση σε δισεκατομμύρια κόσμο. Τελικά φαίνεται ότι παντού υπάρχουν κάποιοι που κινούν τα νήματα και δεν είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, οι ποδοσφαιριστές.
Αξίζει τον κόπο να διαβάσουν οι νέοι ποδοσφαιριστές τη βιογραφία ενός τόσο μεγάλου ταλέντου με την τόσο θλιβερή κατάληξη. Κι αξίζει γιατί παρατηρώ ότι είναι λίγοι εκείνοι που δουλεύουν πραγματικά τόσο σαν ποδοσφαιριστές όσο και σαν άνθρωποι. Ο Μαραντόνα έπεσε από νωρίς στα ναρκωτικά, στην κοκαΐνη. Άλλοι πέφτουν εύκολα θύματα της δημοσιότητας, της δόξας, των τίτλων των εφημερίδωνπου δεν τους αφήνουν να γίνουν πραγματικά σπουδαίοι. Πραγματικά σπουδαίοι είναι αυτοί που τους θυμούνται όλοι για τις επιδόσεις τους μέσα από τις γραμμές του γηπέδου και για την ωριμότητά τους μέσα και έξω από αυτές.
Αθήνα, Φεβρουάριος 2001
Στέλιος Μανωλάς
