Κούφιοι Άνθρωποι | Θραύσματα Κ.Π.Καβάφη

Δραματοποιημένο βίντεο με μουσική από τον τελευταίο δίσκο (The forest in me) των Xylouris White.

Βίκτωρ Αρδίττης | Θεάτρο, Θυσία, Τελετή – Ο Στανισλάφσκι και η Γιόγκα

Η μεταφράστρια Ισμήνη Κανσή αποχαιρετά τον Eduardo Galeano, ένα χρόνο μετά τον θάνατό του, με μια επιστολή της προς αυτόν. Διαβάζει η Αγγελική Τσάκωνα.

Το «Όσα δεν ειπώθηκαν» είναι μια ανθολογία από κείμενα ανέκδοτα αλλά και γνωστά της συγγραφέως, που συγκέντρωσαν και εξέδωσαν οι φίλοι της το 1922 αμέσως μετά το θάνατό της.

Η τέχνη αυτών των ηθοποιών ριζώνει στην ίδια την προσωπική βιογραφία τους, μεταφέροντας χυμούς ζωτικούς εκατέρωθεν.

Μα είναι βέβαια η μαύρη ρίζα του ουρλιαχτού, η διονυσιακή κραυγή των ενστίκτων. Αυτή η «μυστηριακή δύναμη που όλοι την αισθάνονται αλλά κανείς φιλόσοφος δεν μπορεί να την εξηγήσει» είναι, με δυο λόγια, το πνεύμα της Γης.

Ο Σερζ αδιαφορεί για τους μεμονωμένους ήρωες και εξηγεί τη στάση του αυτή λέγοντας, «Δεν ζούμε ποτέ μόνο με τις δικές μας προσπάθειες, δεν ζούμε ποτέ μόνο για τους εαυτούς μας. Η πιο προσωπική μας σκέψη συνδέεται με χίλιους δεσμούς μ’ αυτήν του κόσμου που μας περιβάλλει». Όλα τα μυθιστορήματά του αντικατοπτρίζουν αυτή την πεποίθηση.

Όπου σήμερα, γνωρίζουμε δυο πρωτοεμφανιζόμενους, στα ελληνικά γράμματα, ισπανόφωνους συγγραφείς! Τον αργεντινό Ερνέστο Μάγιο και τον ισπανό Ραφαέλ Ρέιχ.

Με τον Γιάννη Περδκογιάννη γνωρίζουμε τον Μοασίρ Σκλιαρ και το έργο του Ο Μαξ και οι Γάτες.

Μα καλά, υπάρχει μοζαμβικανική λογοτεχνία; Ο συγγραφέας μας εμφανίζει ολοζώντανες όλες αυτές τις αντιθέσεις μέσα από μια γλώσσα σχεδόν γιορταστική, γεμάτη χιούμορ και απρόοπτα.

Ο Juan Villoro είναι διακεκριμένος και πρωτότυπος μεξικανός πεζογράφος, δημοσιογράφος και στοχαστής, με ένα πλήθος ενδιαφερόντων και ενασχολήσεων, από το ποδόσφαιρο μέχρι το ροκ και την ταξιδιωτική λογοτεχνία.

Όπου σήμερα μεταφερόμαστε στα χρόνια της ισπανικής «επανάστασης» 1936-1939. Εξετάζουμε γιατί η ισπανική επανάσταση είναι το κακό παιδί των επαναστάσεων.

Θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες συγγραφείς της ισπανόφωνης και παγκόσμιας λογοτεχνίας. Τάσεις στο έργο της: Μια απ΄ αυτές είναι η γυναικεία ματιά: οι χαρακτήρες της είναι συχνά παιδιά, μητέρες, γυναίκες.

Από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου, είναι φανερό πως αυτό δεν αποτελεί ένα απλό πολεμικό ημερολόγιο, ούτε μια “αντικειμενική” δημοσιογραφική ανταπόκριση.

Μαθανουμαι για τις Μικρές Κόκκινες Γυναίκες, και την φρικτή ιστορία της μετεμφυλιακής Ισπανίας.