Τι έκπληξη κι αυτή! Μα ποιος είναι ο Ραλφ Ρότμαν; Πως και δεν έχει μεταφραστεί μέχρι τώρα κανένα άλλο έργο του στα ελληνικά;
Όμως τον φετινό Απρίλη, μέσα στο σαλόνι, αντηχεί πρόωρο κάλεσμα αρσενικού ελαφιού.Γλώσσα, με βούρδουλες αναθρεμμένη γλώσσα, με εξαναγκάζεις να ορίσω το φύλο.
Αποχαιρετάμε τον βρώμικο και αμαρτωλό Θεό, υποτιτλίζοντας στα ελληνικά δύο πολύ σύντομα βίντεο που λένε πολλά για τον χαρακτήρα και το ταλέντο του.
Μα καλά, υπάρχει μοζαμβικανική λογοτεχνία; Ο συγγραφέας μας εμφανίζει ολοζώντανες όλες αυτές τις αντιθέσεις μέσα από μια γλώσσα σχεδόν γιορταστική, γεμάτη χιούμορ και απρόοπτα.
Επιτέλους, ένας άρρωστος πολιτισμός σε παραλυσία! Κανένα τρομο-κρατικό κτύπημα δεν θα είχε τέτοια επιτυχία. Και το επέφεραν «υγιείς» κυβερνήσεις.Και να που φθάσαμε επιτέλους στο μέλλον.Ιδίως τώρα που οι οικόσιτοι έχουν επιτέλους χρόνο – ακόμη και για να σκέπτονται.
Και προτού ξεσπάσει ο θρήνος των ανοίξεων,έκλεινε αργά τα βλέφαρα, έβαζε τα μαχαίρια στη σειρά και ριχνόταν πάνω τους σαν ένας ταύρος, τόσο πονεμένος,που δεν του έμενε άλλο παρά να σκοτωθεί.
Βαριά λέξη το στίγμα. Συνήθως φοβάσαι ακόμα και να τη σκεφτείς. Τρομάζεις από τη διαπεραστικότητα και τη διάρκεια της, τη δύναμη να αλλάζει τις ζωές αυτών που το φέρουν.
Κι ο φόβος ότι θα σωριαστώ ξαφνικά στο πάτωμα με αναγκάζει να συλλαβίζω γλώσσες ξένων χεριών, μέχρι που πληθαίνει η καρδιά κι αδειάζει.
Οι αθλητές παραλαμβάνουν τα μετάλλιά τους και οι 2 Αμερικανοί χωρίς παπούτσια φορώντας μαύρες κάλτσες για να δείξουν τη φτώχεια των μαύρων, υψώνουν τα γάντια τους στον αέρα σε ένδειξη διαμαρτυρίας και συμπαράστασης προς τη μαύρη κοινότητα αθλητική και μη.