Κι ο φόβος ότι θα σωριαστώ ξαφνικά στο πάτωμα με αναγκάζει να συλλαβίζω γλώσσες ξένων χεριών, μέχρι που πληθαίνει η καρδιά κι αδειάζει.
Οι αθλητές παραλαμβάνουν τα μετάλλιά τους και οι 2 Αμερικανοί χωρίς παπούτσια φορώντας μαύρες κάλτσες για να δείξουν τη φτώχεια των μαύρων, υψώνουν τα γάντια τους στον αέρα σε ένδειξη διαμαρτυρίας και συμπαράστασης προς τη μαύρη κοινότητα αθλητική και μη.
Ο Γκαλδός μάς έκανε να γνωρίσουμε τους Ισπανούς, τον περιθωριακό άνθρωπο, την άσχημη γυναίκα που κανείς δεν γυρίζει να κοιτάξει…
Η Τριστάνα θα άξιζε να είναι το μοναδικό έργο ενός συγγραφέα. Μαρία Θαμπράνο
Κέρματα και γρόσια η αιτία του κακού αιωνίως. Κύλησαν όρη τα νομίσματα του κόσμου. Στον αγύριστο για πάντα.
Η σχέση μου με το ποδόσφαιρο δεν είναι καν οριακή, είναι ανύπαρκτη. Το πρώτο σχετικό σχόλιο που θυμάμαι ήταν μιας αδερφής της μάνας μου που είχε μαθητή το Γιούτσο σε νυχτερινό. « Όταν παίζεις ποδόσφαιρο κατεβαίνει το μυαλό στα πόδια.
Όταν μου ζητήθηκε να γράψω δυο λόγια για την ελληνική έκδοση της βιογραφίας του Μαραντόνα ένιωσα περίεργα. Πίστευα και πιστεύω ότι αποτελεί την μεγαλύτερη ποδοσφαιρική φυσιογνωμία που όμως δεν μπόρεσε να αντέξει το βάρος της.
“Εκείνη τη φορά, μία από τις αναρίθμητες ευκαιρίες να ρουφήξουμε κάνα ποτηράκι μαζί, είχε ήδη πέσει η νύχτα, ήταν ώρα να ανάψουν τα κάρβουνα για το ασάδο, και του έκανα μια τελευταία ερώτηση: μα ποια είναι αυτή η τελική νίκη, Λούτσο;”
Ο Πέδρο Αντόνιο δε Αλαρκόν γεννήθηκε στην πόλη Γουάδιξ της Γρανάδας. Σπούδασε Νομική και Θεολογία. Ως νέος είχε πολιτική δράση με τα φιλελεύθερα αντιθρησκευτικά και ανατρεπτικά ρεύματα της εποχής του. Αργότερα πέρασε στο αντίπαλο στρατόπεδο, του συντηρητισμού και του καθολικισμού. Κατατάχτηκε και πολέμησε στην Αφρική και από την εμπειρία αυτή έγραψε το Diario de un testigo de laguerra de Africa (Ημερολόγιο ενός αυτόπτη για τον πόλεμο της Αφρικής).