Όπου σήμερα κάνουμε μια βουτιά στον κόσμο του Γιέρζυ Γκροτόφσκι, με τη βοήθεια του ηθοποιού και σκηνοθέτη, του θεάτρου ΟΜΜΑ studio, Αντώνη Διαμαντή.
Μαθαίνουμε την προσωπικότητά του αλλά και τη ζωή του πριν το……θέατρο. Εξερευνούμε τις τέσσερις φάσεις της δουλειάς του. Ανακαλύπτουμε το Φτωχό του Θέατρο. Και τέλος αναρωτιόμαστε γιατί στην Ελλάδα αγνοούμε την ύπαρξή του.
————————
Γιατί κάνουμε τέχνη; Για να παραβιάσουμε τα όριά μας, να επεκτείνουμε τα όριά μας, να καλύψουμε το κενό μας, να ολοκληρωθούμε. Αυτό δεν αποτελεί συνθήκη, αλλά συνιστά μια πορεία, όπου, εκείνο που είναι σκοτεινό μέσα μας, φωτίζεται σιγά σιγά. Σε αυτό τον αγώνα με τις προσωπικές μας αλήθειες, σ’ αυτή την προσπάθεια να ξεφλουδιστεί κομμάτι κομμάτι η μάσκα της ζωής, το θέατρο, με την πληρότητα της έρευνάς του, μου φαινόταν πάντα σαν ένας χώρος πρόκλησης. Έχει την ικανότητα να προκαλεί την ίδια του τη φύση, καθώς και το ακροατήριό του, παραβιάζοντας επιβληθέντα πρότυπα δράσης, αισθημάτων και κρίσης – κλονίζοντάς τα πιο πολύ, γιατί εκφράζονται μέσα από την ανάσα, το σώμα, κι απ’ τις βαθύτερες παρορμήσεις του ανθρώπινου οργανισμού. Αυτή η σύγκρουση με τα ταμπού, αυτή η αμαρτία, παράγει το σοκ που ρίχνει τη μάσκα, και μας κάνει ικανούς να προσφέρουμε γυμνό τον εαυτό μας σε κάτι που είναι αδύνατον να καθοριστεί, μα που περιέχει τις έννοιες Έρως και Χάρις.
