Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό όταν γίνεται αναφορά στο νοτιοαμερικάνικο ποδόσφαιρο, είναι το πάθος· ένα πάθος που όταν μιλάμε ειδικότερα για το ποδόσφαιρο στην Αργεντινή, παίρνει τεράστιες διαστάσεις.
Όλος ο κόσμος ξέρει το σουπερκλάσικο Ρίβερ – Μπόκα, ενώ ακόμη κι αυτοί που δεν ήξεραν πολλά πράγματα, σίγουρα θα τα έμαθαν μετά κι από τον φετινό τελικό τού Λιμπερταδόρες που είχε αντιπάλους τούς «αιώνιους» της Αργεντινής. Αρκετά άρθρα έχουν γραφτεί, εξάλλου, τα τελευταία χρόνια και για τα υπόλοιπα κλάσικος του Μπουένος Άιρες (Ιντεπεντιέντε – Ράσινγκ, Σαν Λορένσο – Ουρακάν) ή για το κλάσικο του Ροσάριο (Ροσάριο Σεντράλ – Νιούελς Ολντ Μπόις), της Λα Πλάτα (Εστουδιάντες – Χιμνάσια Λα Πλάτα), της Σάντα Φε (Ουνιόν Σάντα Φε – Κολόν) κλπ.
Τι γίνεται όμως με τα πιο άγνωστα κλάσικος, εκείνα που έχουν να κάνουν με υποβαθμισμένες, ή μη, περιοχές τού Μπουένος Άιρες και των άλλων επαρχιών τής Αργεντινής, στα οποία συνήθως βρίσκονται αντιμέτωπες οι ομάδες των μικρότερων κατηγοριών; Η απάντηση είναι αρκετά απλή και προβλέψιμη: κύριο χαρακτηριστικό και αυτών των αγώνων είναι τα έντονα συναισθήματα κι η υπερβολή στην εκδήλωσή τους, με τραγικά κάποιες φορές αποτελέσματα, για τα οποία, ασφαλώς, η ευθύνη βαραίνει σε τεράστιο βαθμό και την αστυνομία, αφού οι ίδιοι οι αστυνομικοί δεν έχουν διστάσει να εκτελέσουν εν ψυχρώ οπαδούς.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το ταξίδι στις μικρότερες κατηγορίες και τις ομάδες με τα «εξωτικά» ονόματα, οι οποίες όμως δεν παύουν να έχουν φανατικούς οπαδούς, έτοιμους να φτάσουν και σε ακραίες –δυστυχώς– καταστάσεις για να υπερασπιστούν τα χρώματα της ομάδας τους.
Τσακαρίτα Τζουνιορς – Ατλάντα
Πάμε πρώτα στο κλάσικο ανάμεσα στην Τσακαρίτα Τζούνιορς [Club Atlético Chacarita Juniors] και την Ατλάντα [Club Atlético Atlanta], το οποίο ονομάζεται κλάσικο της Βίγια Κρέσπο, επειδή οι δυο ομάδες είχαν την έδρα τους σ’ αυτή την συνοικία και συνυπήρξαν εκεί για σύντομο, ωστόσο, χρονικό διάστημα. Το 1922 η Τσακαρίτα, που ιδρύθηκε το 1906 στην Λεωφόρο Κόρδοβα του Μπουένος Άιρες, μετέφερε την έδρα της σ’ ένα γήπεδο 100 μέτρα από το γήπεδο της Ατλάντα. Παρότι λοιπόν «έμεινε» εκεί για μόλις 8 χρόνια (το 1930 μεταφέρθηκε σε άλλο διαμέρισμα του Μπουένος Άιρες), η έχθρα που αναπτύχθηκε μεταξύ τους κρατάει μέχρι σήμερα. Οι δυο ομάδες είναι από τις αρχαιότερες της χώρας και βρίσκονταν ανάμεσα στις 18 που συμμετείχαν στο πρώτο επαγγελματικό πρωτάθλημα του 1931. Η Ατλάντα ιδρύθηκε το 1904 στην Βίγια Κρέσπο, μια γειτονιά με έντονο εβραϊκό στοιχείο –αν και κανείς εκ των ιδρυτών της δεν φέρει εβραϊκό επίθετο– και λόγω αυτού ακούει τα γνωστά εμετικά συνθήματα περί φούρνων και σαπουνιών, με τις αντίστοιχες συμπεριφορές, αφού συχνά κατά την είσοδο της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο, οι ούγκανοι του αντίπαλου πετάλου πετάνε πλάκες σαπούνι στον αγωνιστικό χώρο… Αν κι έχει πολλά χρόνια που παίζει στην Γ’ και Δ’ κατηγορία, εξακολουθεί να έχει αρκετό λαό.
Το πρώτο κλάσικο της Βίγια Κρέσπο διεξήχθη στις 13 Νοέμβρη 1927, με αρκετές αναμετρήσεις να έχουν πραγματοποιηθεί από τότε. Κατά την δεκαετία τού ‘70 αναπτύχθηκε υπέρμετρος φανατισμός και αντιπαλότητα, όμως στην συνέχεια οι ομάδες δεν βρίσκονταν στην ίδια κατηγορία κι έτσι αποφεύχθηκαν τα χειρότερα. Στην δεκαετία που διανύουμε όμως, είχαμε αρκετά επεισοδιακές αναμετρήσεις, όπως στις 11 Μαρτίου 2012 στο γήπεδο της Τσακαρίτα, όταν με το τέλος τού αγώνα που ήρθε ισόπαλος 1-1 οι οπαδοί των γηπεδούχων επιτέθηκαν στον διαιτητή μέσα στην φυσούνα, ο οποίος την γλίτωσε με κάτι «ψιλές». Αντίθετα, ο αντιπρόεδρος της Ατλάντα δέχτηκε πέτρα στο κεφάλι καθώς βρισκόταν στις κερκίδες και χρειάστηκε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Ένα απο τα συνθήματα των γηπεδούχων που έχουν κατηγορηθεί για αντισημιτισμό έλεγε: «έρχεται η Τσάκα από τα στενά, σκοτώνοντας Εβραίους για να φτιάξει σαπούνια». Στο γήπεδο δεν βρίσκονταν οπαδοί τής Ατλάντα παρά μόνο κάποιοι συγγενείς των παικτών. Έξω απ’ αυτό, τώρα, οι της Τσακαρίτα έκαψαν δυο περιπολικά κι ένα βανάκι τής Αστυνομίας που απάντησε με πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα.
Νουέβα Σικάγο – Ολ Μπόις
Μια ομάδα η οποία είναι εξαιρετικά γνωστή για την δυναμική των οπαδών της και για την μεγάλη αντιπαλότητα που έχει με πολλά κλαμπ μικρότερων κατηγοριών είναι η Νουέβα Σικάγο [Club Atlético Nueva Chicago]. Αξίζει να σημειώσουμε ότι σε δημοψήφισμα που έγινε στην ιστοσελίδα της Olé και μόλις ολοκληρώθηκε, η Σικάγο αναδείχθηκε η μεγαλύτερη ομάδα στις μικρότερες κατηγορίες[1]. Ιδρύθηκε το 1911 στην περιοχή των παλιών σφαγείων, Ματαδέρος [Mataderos], τού Μπουένος Άιρες και οι οπαδοί της προέρχονται από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Έχει παραδοσιακή έχθρα με την Ολ Μπόις [Club Atlético All Boys] και το κλάσικο αυτό θεωρείται ένα από τα χαρακτηριστικότερα της Β’ κατηγορίας. Η Ολ Μπόις, που ιδρύθηκε το 1913 στην συνοικία Φλορέστα [Floresta] τού Μπουένος Άιρες και διάλεξε αγγλικό όνομα όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή, είναι μια ομάδα που έχει αξιοσημείωτη κοινωνική δραστηριότητα. Μεταξύ άλλων, προσφέρει νομική βοήθεια στους κατοίκους της περιοχής που δεν έχουν την δυνατότητα να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους σε διάφορους τομείς.
Το πρώτο κλάσικο ανάμεσα στις δυο ομάδες πραγματοποιήθηκε στις 31 Αυγούστου 1919, ενώ η έχθρα τους ξεκίνησε το 1928, απο ένα φιλικό μεταξύ τους αγώνα που έληξε με νίκη τής Ολ Μπόις με 3-2. Σύμφωνα με τις εφημερίδες τής εποχής, σε κάθε γκολ οι αντίπαλοι οπαδοί έπαιζαν μπουνιές, πέταγαν πέτρες, μπουκάλια κι ό,τι άλλο είχαν εύκαιρο, ενώ την αναμέτρηση ακολούθησαν οδομαχίες μεταξύ τους. Τις δεκαετίες τού ‘60 και του ‘80 οι ομάδες αναμετρήθηκαν πολλές φορές σε αγώνες με πολύ πάθος κι ένταση, ήταν όμως στις 16 Νοέμβρη 1996, όταν στην έδρα τής Νουέβα Σικάγο εκτυλίχθηκαν άγριες σκηνές. Οι οπαδοί τής Ολ Μπόις μπήκαν στο γήπεδο πέντε λεπτά μετά την έναρξη και σύντομα κατάφεραν να σπάσουν το κορδόνι των αστυνομικών που τους χώριζε από τους γηπεδούχους κι έτσι άρχισε η μάχη που περιλάμβανε πέτρες, τούβλα κλπ. Μετά από δέκα λεπτά επενέβη κι η έφιππη αστυνομία στην προσπάθεια των αρχών να ελέγξουν την κατάσταση. Τελικά υπήρξαν οχτώ τραυματίες, από τους οποίους οι δύο ήταν αστυνομικοί, ενώ συνελήφθησαν συνολικά είκοσι άτομα. Τον επόμενο χρόνο, στις 21 Οκτώβρη 1997, μετά την πρώτη και μοναδική εκτός έδρας νίκη τής Νουέβα Σικάγο, οι παίκτες της πήγαν στους υποστηρικτές τους για να τους δώσουν τις φανέλες τους, τότε αρκετοί φιλοξενούμενοι οπαδοί μπήκαν μέσα για ν’ αγκαλιαστούν με τους παίκτες. Οι γηπεδούχοι οπαδοί που είχαν πάρει εντολή να περιμένουν δεκαπέντε λεπτά πριν βγουν από το γήπεδο, έριξαν τα κάγκελα και προσπάθησαν να επιτεθούν, αλλά η αστυνομία τούς σταμάτησε, προσωρινά ωστόσο, γιατί τελικά έσπασαν κάποιες εισόδους, μπούκαραν στο χορτάρι και ακολούθησε μάχη με την αστυνομία. Αρκετοί κινήθηκαν και προς τις άλλες θύρες τού γηπέδου πετώντας καθίσματα και ξύλα. Τελικά η αστυνομία συνέλαβε 24 οπαδούς τής Ολ Μπόις και 36 τής Νουέβα Σικάγο. Τους δεύτερους γιατί έκαναν επεισόδια εκτός γηπέδου. Τραυματίστηκαν και 5 αστυνομικοί.Ντεπορτίβο Μορόν – Αλμιράντε Μπράουν
Ένα ακόμη από τα κλάσικος της δυτικής πλευράς τού Μπουένος Άιρες, είναι αυτό ανάμεσα στην Ντεπορτίβο Μορόν [Club Deportivo Morón] και την Αλμιράντε Μπράουν [Club Almirante Brown]. Η Μορόν ιδρύθηκε το 1947 στην ομώνυμη περιοχή, ενώ η Αλμιράντε ιδρύθηκε το 1912 (με μια παύση δραστηριοτήτων το 1919 και επανίδρυση το ‘22) στην περιοχή Ισίδρο Κασανόβα [Isidro Casanova] στο διαμέρισμα της Ματάνσα[2] [Matanza] όπου ανήκει και το Ματαδέρος, εξ ου και υπάρχει έχθρα και με την «γειτόνισσά» της Νουέβα Σικάγο, με την οποία βεβαίως έχθρα έχει και η Μορόν· γενικά τα παιχνίδια μεταξύ των τριών τους θεωρούνται όλα κλάσικος. Το πρώτο μεταξύ τους κλάσικο διεξήχθη στις 20 Ιούλη 1957, αλλά η αντιπαλότητα έχει τις ρίζες της στον αγώνα τής 10ης Γενάρη 1959, όταν η Αλμιράντε κέρδισε 2-0, όμως το δεύτερο γκολ ήταν οφσάιντ κι οι παίκτες τής Μορόν την «έπεσαν» στον διαιτητή, εκείνος απέβαλε έναν παίκτη της –ο οποίος μετά «έφαγε» 30(!) αγωνιστικές– και διέκοψε το παιχνίδι. Οι οπαδοί τής Μορόν μπήκαν στο γήπεδο και συγκρούστηκαν με την αστυνομία. Χειρότερα επεισόδια έγιναν στις 16 Δεκέμβρη 2000, στην έδρα τής Αλμιράντε, όπου με το τέλος τού παιχνιδιού άρχισαν οι συγκρούσεις με την αστυνομία στις θύρες των φιλοξενουμένων· συγκρούσεις που συνεχίστηκαν κι εκτός γηπέδου.
Ένας μπάτσος ονόματι Αλφρέδο Σίλβα [Alfredo Silva] που ήταν εκτός υπηρεσίας, πήρε το προσωπικό του όπλο και πήγε στο γήπεδο όπου άρχισε να πυροβολεί αδιακρίτως, δολοφονώντας τον 17χρονο οπαδό τής Μορόν, Μαριάνο Γουαράς [Mariano Guaraz] ο οποίος δέχθηκε τρεις σφαίρες και πέθανε λίγα μόλις λεπτά αφότου τον πήγαν στο νοσοκομείο. Ο μπάτσος συνελήφθη, όμως είχε προλάβει να τραυματίσει, ελαφρύτερα, άλλους τρεις οπαδούς τής Μορόν και μπορεί να μπήκε φυλακή, αλλά εδώ και 5 χρόνια έχει βγει, έχοντας εκτίσει μέρος τής ποινής του.
Μια μικρή παρένθεση
Πριν συνεχίσουμε την περιπλάνησή μας στα δυτικά τής επαρχίας τού Μπουένος Άιρες, αφού εκεί βρίσκονται οι περισσότερες από τις ιστορικές ομάδες τής Β’ και Γ’ Εθνικής, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι η Γ’ Εθνική, στην Αργεντινή, σπάει σε δυο πρωταθλήματα: το ένα ονομάζεται Primera B Metropolitana, στο οποίο αγωνίζονται, σ’ έναν όμιλο των είκοσι ομάδων, οι σύλλογοι που προέρχονται από τήν ευρύτερη επαρχία τού Μπουένος Άιρες και ορισμένοι από την επαρχία τής Λα Πλάτα και την επαρχία τού Ροσάριο[3]· και το άλλο ονομάζεται Torneo Federal A, στο οποίο αγωνίζονται οι σύλλογοι που δεν είναι άμεσα μέλη τής Αργεντίνικης Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (ΑΠΟ) και προέρχονται από τα τοπικά πρωταθλήματα των εικοσιτριών Αργεντίνικων επαρχιών. Από την Primera B Metropolitana ανεβαίνει ο πρωταθλητής και ο νικητής των πλέι-οφ που διεξάγονται ανάμεσα στις 8 που ακολουθούν με σύστημα διπλών αγώνων όπου παίζουν ως εξής: 2 – 9, 3 – 8, 4 – 7 και 5 – 6. Έπειτα πάλι διπλοί αγώνες μεταξύ των νικητών, μέχρι και τον τελικό. Από το Torneo Federal A, το οποίο διεξάγεται σε τέσσερεις ομίλους των εννέα ομάδων με διπλές αναμετρήσεις, ύστερα από ένα ανάλογο αλλά πιο περίπλοκο σύστημα πλέι-οφ, ανεβαίνει τελικά μόνο ένας!
Αλμάγρο – Εστουδιάντες
Μετά την μικρή παρένθεση πάμε στο κλάσικο της περιοχής που ονομάζεται 3 Φεβρουαρίου, λόγω μιας σημαντικής μάχης που έλαβε χώρα εκεί στις 3 Φεβρουαρίου του 1852. Το Clásico de Tres de febrero, λοιπόν, είναι η αναμέτρηση μεταξύ της Αλμάγρο [Club Almagro] και της Εστουδιάντες του Μπουένος Άιρες [Club Atlético Estudiantes/ Estudiantes de Buenos Aires] ή Εστουδιάντες του Κασέρος [Estudiantes de Caseros], όπως αλλιώς λέγεται. Η Αλμάγρο ιδρύθηκε το 1911, ύστερα από την συνένωση τριών τοπικών ομάδων· ανάμεσα στους ιδρυτές της ήταν κι ένας βουλευτής τού Ριζοσπαστικού Κόμματος, ενώ η γενικότερη στράτευση των διοικούντων και των μελών της στο συγκεκριμένο κόμμα ενσωματώθηκε στην φιλοσοφία τού συλλόγου κι έγινε χαρακτηριστικό του στοιχείο. Η Εστουδιάντες ιδρύθηκε το 1898 από φοιτητές δύο κολεγίων τής περιοχής, εξού και τ’ όνομά της. Η πρώτη φορά που συναντήθηκαν στα χρόνια τού επαγγελματισμού ήταν το 1937, κι από τότε έχουν συμβεί πολλά έκτροπα στα μεταξύ τους παιχνίδια, σε μια κόντρα γεμάτη άσβεστο μίσος.
Ας δούμε ορισμένα απ’ αυτά: Στις 26 Σεπτέμβρη 1998 ο αγωνιστικός χώρος τού γηπέδου τής Εστουδιάντες ήταν σε κακή κατάσταση κι ο διαιτητής αποφάσισε την αναβολή τού αγώνα, όμως αρκετοί οπαδοί τής Αλμάγρο ήταν ακόμα καθοδόν προς το γήπεδο και δεν είχαν ενημερωθεί σχετικά. Έτσι, όταν οι οπαδοί των γηπεδούχων άρχισαν ν’ αποχωρούν, οι «εχθροί» συναντήθηκαν ένα τετράγωνο πιο πέρα κι είχαμε τα γνωστά: πετροπόλεμος, συγκρούσεις κλπ. Σπάστηκε κι ένα βανάκι ραδιοσταθμού, ενώ ένας δημοσιογράφος τραυματίστηκε ελαφρά· συνελήφθησαν δυο οπαδοί τής Αλμάγρο. Στις 3 Μάρτη 2012, στην έδρα τής Αλμάγρο, ο αγώνας βρισκόταν στο 75’ κι ενώ η γηπεδούχος έχανε με 2-3, ο διαιτητής αποβάλλει παίκτη της. Τότε αρχίζουν αψιμαχίες μεταξύ των οπαδών της, οι οποίες συνεχίζονται κι εκτός γηπέδου όπου στον «χορό» μπαίνει κι η αστυνομία, με μία από τα ίδια: πετροπόλεμος, πλαστικές σφαίρες κλπ. Η έναρξη των αντεγκλήσεων αποδόθηκε στις εσωτερικές οπαδικές έριδες που οφείλονταν στο ότι ο ένας σύνδεσμος είχε πάρε δώσε με τον πρώην πρόεδρο κι ο άλλος με τον νυν! Οχτώ μήνες αργότερα, στις 22 Νοέμβρη 2012, πάλι στο γήπεδο τής Αλμάγρο, μόλις η Εστουδιάντες έκανε το 0-3, άρχισαν σοβαρά επεισόδια, πάλι μεταξύ των δύο δυναμικότερων συνδέσμων τής γηπεδούχου και πάλι για τους ίδιους λόγους. Σημειωτέον ότι ούτε τώρα υπήρχαν φιλοξενούμενοι οπαδοί. Οι γηπεδούχοι πέταγαν πέτρες και καθίσματα στον πάγκο των φιλοξενούμενων, αλλά και στον τερματοφύλακά τους! Η αστυνομία απάντησε με πλαστικές σφαίρες και προχώρησε σε εκκένωση του πετάλου. Οι οργανωμένοι όμως, συνέχισαν κι εκτός γηπέδου πετώντας πέτρες και μπουκάλια προς τα επίσημα. Ο διαιτητής διέκοψε προσωρινά το παιχνίδι, για 14 λεπτά, το οποίο τελικά ολοκληρώθηκε με σκορ 0-4. Στο νοσοκομείο μεταφέρθηκαν ένας σοβαρά τραυματίας από μαχαιριές στο στήθος, κι άλλοι ελαφρύτερα τραυματισμένοι. Επίσης, σχετικά πρόσφατα, στις 23 Νοέμβρη 2015, οι δυο ομάδες συναντήθηκαν στα ημιτελικά των πλέι-οφ ανόδου στην Β’ και το παιχνίδι διεκόπη οριστικά στο 77’, ενώ η γηπεδούχος Εστουδιάντες έχανε 1-3, επειδή οι οπαδοί της άρχισαν να ξηλώνουν καθίσματα και κιγκλιδώματα. Πάλι δεν υπήρχαν φιλοξενούμενοι οπαδοί. Κατά την έξοδο από τις κερκίδες υπήρξαν συγκρούσεις με την αστυνομία που χρησιμοποίησε δακρυγόνα και πλαστικές σφαίρες.
Το θλιβερότερο, ωστόσο, γεγονός συνέβη στις 15 Οκτώβρη 2005 και μάλιστα όχι κατά την διάρκεια μεταξύ τους αγώνα. Τρία πούλμαν με περίπου 100 οπαδούς τής Εστουδιάντες επιστρέφοντας από αγώνα τους με την Σαν Τέλμο (άλλα «μπουμπούκια» οι δικοί της) πήγαν καρφί στο γήπεδο της Αλμάγρο για να τα κάνουν λίμπα. Σύμφωνα με πληροφορίες, είχε υπάρξει ανάρτηση σε οπαδικό σάιτ τής Αλμάγρο, στην οποία «προ(σ)καλούνταν» οι αντίστοιχοι της Εστουδιάντες να πάνε από μια πλατεία κοντά στο γήπεδο, την συγκεκριμένη μέρα, για να τα πούνε από κοντά. Τους πικάριζαν, μάλιστα, ότι εκείνοι θα ήταν σίγουρα εκεί και θα τους περίμεναν, κι ότι αν δεν ήταν «χέστες και πούστηδες» έπρεπε να έρθουν στο ραντεβού. Μάλλον κανείς δεν είχε δώσει σημασία ούτε η αστυνομία που είχε κρίνει ότι δεν χρειάζονταν και πολλοί ένστολοι στο παιχνίδι τής Αλμάγρο με την Ατλέτικο Ραφαέλα, που δεν ήταν υψηλού κινδύνου…. Στις 6μισι το απόγευμα οι 100 περίπου οπαδοί τής Εστουδιάντες άρχισαν να σπάνε αυτοκίνητα, μαγαζιά, βανάκια μεταδόσεων κι ό,τι άλλο έβρισκαν γύρω από το γήπεδο, ενώ κοπάναγαν και «ψείριζαν» όποιον έβγαινε απ’ αυτό (των δημοσιογράφων συμπεριλαμβανομένων) καθώς το ματς είχε μόλις τελειώσει. Έφτασαν μέχρι τις θύρες τού γηπέδου όπου και άρχισαν να δέχονται βροχή από πέτρες από τους οπαδούς τής Αλμάγρο. Τότε επενέβησαν κι οι 60 παρόντες αστυνομικοί απαντώντας με πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα, κατορθώνοντας ν’ απωθήσουν τους επιτιθέμενους μετά από 15-20 λεπτά μάχης. Εδώ θα πρέπει να προσθέσουμε άλλη μια πληροφορία την οποία θα αναλύσουμε διεξοδικά αργότερα: στην Αργεντινή τα πούλμαν των οπαδών συνοδεύονται πάντα από Ζητάδες και περιπολικά· αυτή την φορά όμως, η αστυνομική συνοδεία συνόδευσε μέχρι ένα σημείο τα πούλμαν και έτσι οι οπαδοί είχαν την ευχέρεια ν’ αλλάξουν λίγο το δρομολόγιό τους. Επιστρέφουμε στο συμβάν: Οι οπαδοί τής Εστουδιάντες έτρεξαν προς τα πούλμαν, όμως οι αστυνομικοί τούς ακολούθησαν και ορισμένοι μπήκαν και μέσα σ’ αυτά συνεχίζοντας το κοπάνημα με τα γκλομπς· ανάμεσά τους κι ο επικεφαλής τής αστυνομικής δύναμης, Χουάν Κάρλος Φούρνους [Juan Carlos Furnus], ο οποίος εκτέλεσε με μια σφαίρα στον λαιμό τον 26χρονο οπαδό Μαουρίσιο Ντανιέλ Σουάρες [Mauricio Daniel Suárez]. Η εισαγγελία, βασισμένη σε πάμπολλες μαρτυρίες, του απήγγειλε κατηγορία για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως και διέταξε την προφυλάκισή του. Σύμφωνα με τις ίδιες μαρτυρίες, ο Φούρνους ανέβηκε στο πούλμαν και χτύπαγε ανελέητα και αδιάκριτα, τότε ο Σουάρες τού είπε «σταμάτα να βαράς» κι εκείνος τον εκτέλεσε με «βολίδα κυνηγετικού όπλου, η οποία έπληξε το θύμα στην δεξιά περιοχή τού τραχήλου. Τα σκάγια της βολίδας έπληξαν και τον εγκέφαλο επιφέροντας ακαριαίο θάνατο», όπως δήλωσε ο ιατροδικαστής…
Σαν Τέλμο – Ντοκ Σουντ
Μια ακόμη αντιπαλότητα που κρατάει από τα χρόνια που το ποδόσφαιρο ήταν ερασιτεχνικό και διατηρείται αναλλοίωτη μέχρι σήμερα, παρότι οι δυο «εχθροί» συναντιούνται πολύ σπάνια πια, είναι αυτή ανάμεσα στην Σαν Τέλμο [Club Atlético San Telmo] και την Ντοκ Σουντ [Dock Sud]. Η Σαν Τέλμο ιδρύθηκε στην ομώνυμη συνοικία το 1904, όμως λόγω οικονομικών προβλημάτων διέκοψε τις δραστηριότητές της το 1926, κι επανιδρύθηκε το 1942. Η Ντοκ Σουντ ιδρύθηκε στην ομώνυμη πόλη το 1916 και το γήπεδό της, προς τιμήν των μεταναστών που το έχτισαν, ονομάζεται Στάδιο των Μεταναστών [Estadio de los Inmigrantes]. Η κόντρα των δυο ομάδων ξεκινά όπως οι περισσότερες, λόγω γειτονίας των περιοχών τους, και η πρώτη συνάντησή τους έγινε το 1928. Από το 1990 όταν και έπαιξαν τελευταία φορά στην έδρα τής Σαν Τέλμο, ξανασυναντήθηκαν το 1999, κι έπειτα το 2013, διότι η Ντοκ Σουντ έπαιζε κυρίως στην Δ’ αλλά και στην Ε’ κατηγορία, ενώ η Σαν Τέλμο στην Γ’. Τελικά το 2013 ξαναβρέθηκαν αντιμέτωπες στο πρωτάθλημα της Δ’ Εθνικής. Συμπλοκές και επεισόδια πάντα συνέβαιναν μεταξύ των οπαδών των δυο ομάδων, η πιο μαύρη μέρα όμως γράφτηκε στις 10 Νοέμβρη 2014. Η Σαν Τέλμο έπαιζε εκτός έδρας και με νίκη ανέβαινε απευθείας στην Γ’. Επειδή ίσχυε η απαγόρευση μετακινήσεων οι κάτοικοι της περιοχής πήγαν να δουν το παιχνίδι σε μια λέσχη σε μικρή απόσταση από την συνοικία τους· μαζεύτηκαν περίπου 600 υποστηρικτές τής Σαν Τέλμο, οι οποίοι δεν πανηγύρισαν γιατί το παιχνίδι τελείωσε με ισοπαλία 1-1. Περίπου την ίδια ώρα, κάπου 15 τετράγωνα πιο μακριά, τελείωνε ο αγώνας τής Ντοκ Σουντ· μια ομάδα χουλιγκάνων της αποφάσισε να στήσει ενέδρα στους υποστηρικτές τής Σαν Τέλμο, όταν οι δεύτεροι θα περνούσαν την γέφυρα που ενώνει τις δυο περιοχές· οι χουλιγκάνοι άνοιξαν πυρ εναντίον τους, σκοτώνοντας δύο και τραυματίζοντας σοβαρά άλλον έναν…. Δυο αθώοι άνθρωποι, εργάτες στην περιοχή, με οικογένεια και παιδιά, ο Ντανιέλ Σάντσες [Daniel Sánchez] 28 ετών κι ο Χαβιέρ Αράουχο [Javier Araujo] 29 ετών, έπεσαν νεκροί…
Πλατένσε – Τίγρε
Ας πάμε και στην Βόρεια πλευρά τής επαρχίας τού Μπουένος Άιρες, όπου δεσπόζει το ντέρμπι ανάμεσα στην Πλατένσε [Club Atlético Platense] και την Τίγρε [Club Atlético Tigre]. Η Πλατένσε είναι μια από αρχαιότερες ομάδες τής χώρας, με έτος ίδρυσης το 1905, από τους πρώτους συλλόγους που έγιναν μέλη της ΑΠΟ το 1910, και μια από τις 18 ομάδες που συμμετείχαν στο πρώτο επαγγελματικό πρωτάθλημα του 1931. Η επιλογή τού ονόματος Πλατένσε οφείλεται σ’ ένα άλογο ιπποδρόμου, τουλάχιστον έτσι λέει η περίεργη ιστορία σύμφωνα με την οποία η ομάδα των νεαρών που ίδρυσε την ομάδα, επειδή δεν είχε λεφτά για να κάνει πραγματικότητα το όνειρο της, πήγε στον ιππόδρομο του Παλέρμο (της Αργεντινής) και πόνταρε πάνω σ’ ένα άλογο που ονομαζόταν Πλατένσε, το οποίο τελικά κέρδισε την κούρσα αποφέροντας στους νεαρούς το απαραίτητο κεφάλαιο για την ίδρυση της ομάδας που τιμής ένεκεν θα έπαιρνε το όνομα του επιβήτορα. Να σημειωθεί ότι η Πλατένσε έχει στενούς δεσμούς με την Ζανκτ Πάουλι, λόγω κοινών χρωμάτων. Η Τίγρε είναι επίσης από τις αρχαιότερες ομάδες τής χώρας, με έτος ίδρυσης το 1902, όντας κι αυτή μεταξύ των 18 ομάδων που συμμετείχαν στο πρώτο επαγγελματικό πρωτάθλημα. Η μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας της είναι η συμμετοχή στον –διπλό– τελικό τού Κυπέλλου Σουδαμερικάνα το 2012[4].
Η πρώτη επίσημη συνάντηση των δυο συλλόγων έγινε το 1915 και μέχρι το 1980 έρχονταν αντιμέτωποι σχεδόν κάθε χρόνο. Μετά όμως, λόγω διαφορετικών κατηγοριών στις οποίες αγωνίζονταν, πέρασαν 19 ολόκληρα χρόνια για να ξανασυναντηθούν. Οι ρίζες τής αντιπαλότητάς τους βρίσκονται πρωτίστως στο γεγονός ότι οι συνοικίες στις οποίες εδρεύουν είναι πολύ κοντά. Από την άλλη, λόγω ιστορικότητας των δυο συλλόγων, οι οπαδοί τους ήταν διάσπαρτοι σ’ όλη την βόρεια πλευρά τής επαρχίας, γεγονός που ενίσχυσε τις έριδες. Τα συμβάντα μεταξύ των οπαδών ξεκινούν από το δεύτερο κιόλας μεταξύ τους παιχνίδι. Ήταν στις 23 Απρίλη 1916 όταν οι οπαδοί τής Πλατένσε, καθώς διέσχιζαν μια γέφυρα για να φτάσουν στο γήπεδο τής Τίγρε, δέχτηκαν την επίθεση των γηπεδούχων, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα την γέννηση μιας τρομερής έχθρας. Το 1925, ένας αγώνας στην έδρα τής Πλατένσε διεκόπη λόγω σοβαρών επεισοδίων. Το 1974, στο γήπεδο της Τίγρε, είχαμε μάχες σώμα με σώμα, κάτι που επαναλήφθηκε και τον επόμενο χρόνο, στο ίδιο πάλι γήπεδο, ενώ το 1980 οι συμπλοκές μεταφέρθηκαν στην έδρα τής Πλατένσε. Το 1995 στην Παϊσαντού [Paysandú] τής Ουρουγουάης, όπου έλαβαν χώρα τα παιχνίδια τού ομίλου τής Αργεντινής για το Κόπα Αμέρικα, χούλιγκανς της Τίγρε μαζί με εκείνους της Ντεπορτίβο Μορόν επιτέθηκαν σε οπαδούς τής Πλατένσε που είχαν την υποστήριξη εκείνων της Ντεφενσόρες ντε Μπελγράνο [Defensores de Belgrano], με αποτέλεσμα τον θάνατο ενός νεαρού από την πλευρά των δεύτερων. Στις 5 Νοέμβρη 2000, στο γήπεδο της Πλατένσε, όλα κύλησαν ομαλά κι ο αγώνας τελείωσε με νικήτρια την γηπεδούχο με 2-1. Όταν όμως οι παίκτες των ηττημένων πήγαν στο πέταλο να δώσουν τις φανέλες τους στους οπαδούς, ένας πήδηξε μέσα στο γήπεδο κι η αστυνομία έτρεξε να τον συλλάβει, πυροδοτώντας την αντίδραση των υπολοίπων που προσπάθησαν να ρίξουν τα κάγκελα και να μπουν στο γήπεδο. Οι παίκτες πήγαν να ηρεμήσουν την κατάσταση συγκρατώντας τούς υποστηρικτές τους και αρπάζοντας τον συλληφθέντα από τα χέρια των αστυνομικών, τον οποίο πήραν μαζί τους στ’ αποδυτήρια. Η αστυνομία για να απωθήσει τους φιλοξενούμενους άρχισε να ρίχνει πλαστικές σφαίρες τραυματίζοντας δύο εξ αυτών. Τα επεισόδια συνεχίστηκαν κι εκτός γηπέδου, όπου στο «κόλπο» μπήκαν κι οι γηπεδούχοι οπαδοί, επιτιθέμενοι σ’ εκείνους της Τίγρε. Ακολούθησε ο γνωστός χαμός με πέτρες, καδρόνια, πλαστικές σφαίρες κλπ. Το αστείο είναι ότι ένας αξιωματούχος της επαρχιακής κυβέρνησης, που βρισκόταν στο γήπεδο, έριξε τις ευθύνες στους παίκτες τής Τίγρε, γιατί πήγαν να δώσουν τις φανέλες τους στους οπαδούς…
Ντεφενσόρες ντε Μπελγράνο – Εξκουρσιονίστας
Μιας κι αναφερθήκαμε στη Ντεφενσόρες ντε Μπελγράνο, ας δούμε και το δικό της κλάσικο κόντρα στην Εξκουρσιονίστας [Club Atlético Excursionistas]. Μιλάμε για δυο ομάδες οι οποίες έχουν τα γήπεδά τους στο Κάτω Μπελγράνο, μια συνοικία στα βόρεια τής επαρχίας τού Μπουένος Άιρες. Η Εξκουρσιονίστας ιδρύθηκε το 1910 στο Παλέρμο, μια συνοικία που συνορεύει με το Μπελγράνο. Παρά τις προσπάθειες της, μετά το 1934, και 10 συμμετοχές στην Α’ -ερασιτεχνική τότε- κατηγορία, δεν κατάφερε να κρατηθεί για πολύ στην Β’ κατηγορία παρά συμμετέχει στην Γ’ και στην Δ’. Η Ντεφενσόρες ιδρύθηκε το 1906 στην συνοικία Νούνιες [Núñez] που συνορεύει κι αυτή με το Μπελγράνο. Λίγο καλύτερη από την αντίπαλό της, έχει καταφέρει να παίξει και 5 χρονιές στην Β’ κατηγορία, όπου αγωνίζεται και φέτος. Η κόντρα στην περίπτωση αυτού του κλάσικο ξεκινά από έναν φιλανθρωπικό αγώνα τού 1923, που έγινε για να μαζευτούν χρήματα για κάποιες οικογένειες των οποίων τα σπίτια είχαν καταστραφεί από μια πλημμύρα. Μια από τις σημαντικότερες αναμετρήσεις των δυο ομάδων, η οποία έδωσε μεγάλη χαρά στους υποστηρικτές τής Ντεφενσόρες, διεξήχθη στις 27 Μαΐου 1995 στο ουδέτερο γήπεδο της Πλατένσε, όπου ως τυπικά γηπεδούχος η Ντεφενσόρες κέρδισε 2-0 την Εξκουρσιονίστας και την έριξε στην Δ’ κατηγορία (από την οποία δεν έχει ακόμα ανέβει).Το παιχνίδι ήταν πραγματικό ντέρμπι μέσα στον αγωνιστικό χώρο, με τους φιλοξενούμενους να δέχονται 3 κόκκινες κάρτες. Μετά το τέλος του, 150 περίπου οπαδοί των νικητών μαζεύτηκαν στην γωνία απέναντι από το γήπεδο της Εξκουρσιονίστας και κρατώντας κεριά και μαύρες σημαίες πίκαραν τους οπαδούς της, κάνοντας ουσιαστικά την κηδεία τής αιώνιας αντιπάλου τους. Η τελευταία συνάντησή τους πραγματοποιήθηκε στις 19 Δεκέμβρη 2016, στην έδρα τής Ντεφενσόρες, με το ίδιο ακριβώς σκορ. Γενικότερα, ωστόσο, παρότι υπάρχουν αρκετές ιστορίες και μεγάλο πάθος στις αναμετρήσεις των δυο ομάδων, δεν έχουν καταγραφεί σοβαρά επεισόδια –ή τουλάχιστον, δεν τα βρήκαμε εμείς…
Ατλέτικο Τουκουμάν – Σαν Μαρτίν ντε Τουκουμάν
Για να ξεφύγουμε λίγο από το Μπουένος Άιρες, ας δούμε και την περίπτωση του «κλάσικο τουκουμάνο», του αγώνα δηλαδή μεταξύ των δυο μεγάλων ομάδων τής επαρχίας τού Τουκουμάν, η οποία βρίσκεται στον Βορρά τής Αργεντινής. Αντίπαλοι εδώ είναι η Ατλέτικο Τουκουμάν [Club Atlético Tucumán] κι η Σαν Μαρτίν ντε Τουκουμάν [Club Atlético San Martín (Tucumán)]. Η Ατλέτικο ιδρύθηκε το 1902 κι ήταν η πρώτη ομάδα (πριν κι από την Εθνική Αργεντινής) που φόρεσε γαλανόλευκη φανέλα με ρίγες, σε αγώνα της στις 9 Ιουλίου 1903. Μεγαλύτερη στιγμή στην ιστορίας της ήταν η συμμετοχή της στους ομίλους τού Κόπα Λιμπερταδόρες το 2016, έχοντας μάλιστα περάσει και 2 προκριματικούς γύρους. Είναι η πρώτη και μοναδική ομάδα από τον Αργεντίνικο Βορρά, που έχει παίξει στην κορυφαία διασυλλογική οργάνωση της Ηπείρου. Το κατόρθωμά της το επανέλαβε και την επόμενη χρονιά, ως φιναλίστ τού Κυπέλλου Αργεντινής (η νικήτρια Ρίβερ Πλέιτ είχε ήδη «καπαρώσει» εισιτήριο μέσω του πρωταθλήματος). Η Σαν Μαρτίν ιδρύθηκε το 1909 κι είναι η μοναδική ομάδα από το εσωτερικό τής χώρας (πλην επαρχίας Μπουένος Άιρες, δηλαδή), που χωρίς να είναι άμεσο μέλος τής ΑΠΟ, έχει κερδίσει εθνικό τίτλο σε επαγγελματικό επίπεδο: το Κύπελλο του 1944. Στα νεότερα χρόνια, πάντως, η Σαν Μαρτίν είναι μια ομάδα ασανσέρ, που έχει ανέβει μέχρι και 4 κατηγορίες μέσα σε 5 χρόνια: το 2003/2004 έπαιζε στο τοπικό πρωτάθλημα και το 2008/2009 συμμετείχε στην Α’ κατηγορία. Οι δυο σύλλογοι είχαν παρουσίες στην Α’ κατηγορία κατά την δεκαετία τού ‘70 και του ‘80, όμως από το 1981 ξανασύναντήθηκαν στο πλαίσιο της Αργεντίνικης Σουπερλίγκας, φέτος. Γενικότερα, πρόκειται για ένα από τα πιο «πολυπαιγμένα» κλάσικος, με συνολικά 296 αναμετρήσεις από την πρώτη φορά που τέθηκαν αντιμέτωπες το 1911. Η έχθρα τους προφανώς και προέρχεται από το ποιος κάνει κουμάντο στον Βορρά. Στις 6 Μάρτη 2013 συναντήθηκαν για το Κύπελλο Αργεντινής, στο γήπεδο της Ατλέτικο. Τα παρατράγουδα άρχισαν από νωρίς, όταν οπαδοί τής Σαν Μαρτίν προσπάθησαν να μπουν με ντου στο γήπεδο, στην συνέχεια –βλέποντας ότι έχαναν– προσπάθησαν να διακόψουν το παιχνίδι ρίχνοντας τα κιγκλιδώματα και πετώντας πέτρες, οπότε και επενέβη η αστυνομία με πλαστικές σφαίρες, γεγονός που προκάλεσε την οργή των παικτών τής Σαν Μαρτίν και το παιχνίδι διεκόπη για λίγο, μέχρι να ηρεμήσουν κάπως τα πνεύματα. Στο τέλος τού αγώνα, που έληξε 3-1, υπήρξαν νέες συγκρούσεις με την αστυνομία. Στις 25 Γενάρη 2016, σ’ ένα φιλικό παιχνίδι που διοργάνωνε η Περιφέρεια, πάλι οι οπαδοί τής Σαν Μαρτίν, όντας γηπεδούχοι αυτήν τη φορά και παρότι κέρδιζαν με 2-1, άρχισαν να πετούν δυναμιτάκια και φωτοβολίδες στον τερματοφύλακα της Ατλέτικο, αναγκάζοντας τον διαιτητή να διακόψει οριστικά το παιχνίδι λίγο μετά την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου. Σ’ έναν άλλο φιλικό μεταξύ τους αγώνα συνέβησαν και τα τραγικότερα γεγονότα. Στις 16 Σεπτέμβρη 2001, στην έδρα τής Σαν Μαρτίν διεξήχθη ένα καθόλα αδιάφορο ματς με μόλις 3000 θεατές, το οποίο κρίθηκε υπέρ της Ατλέτικο με 3-2 στα πέναλτι (0-0 καν. αγ.). Μετά το τέλος τού αγώνα, όμως, κάποιοι χούλιγκανς των γηπεδούχων έστησαν ενέδρα στους οπαδούς των φιλοξενούμενων, 3 τετράγωνα από το γήπεδο, και μόλις τους είδαν να πλησιάζουν άρχισαν να τους πυροβολούν, με απολογισμό έναν νεκρό κι έναν σοβαρά τραυματία από σφαίρα στον θώρακα…
Μια σημείωση για τους BarrasBravasτης Σαν Τέλμο
Βλέπουμε λοιπόν ότι, δυστυχώς, παρά το γηπεδικό λατινοαμερικάνικο φολκλόρ με τις κάθετες κορδέλες, τα χαρτάκια, τα πανιά κι όλα τα στοιχεία που εμείς οι Ευρωπαίοι χαρακτηρίζουμε εξωτικά –ή δεν ξέρω κι εγώ πώς αλλιώς–, συνήθως υπάρχει πολύ βία και αίμα πίσω από τα κλάσικος, είτε γνωστών είτε άγνωστων ομάδων. Να μην μιλήσουμε για τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, τις σχέσεις με τους δημοτικούς άρχοντες και τις μαφίες τής νύχτας που είναι άμεσα συνδεδεμένες με τους ηγέτες των Barras Bravas, των χούλιγκανς δηλαδή των αργεντίνικων γηπέδων, οι οποίοι ουσιαστικά δρουν ανεξέλεγκτα και πολλές φορές εκβιάζουν τις διοικήσεις των ομάδων που υποτίθεται ότι λατρεύουν. Τα καλόπαιδα αυτά, δεν διστάζουν να απειλήσουν τους διοικούντες κι αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους προκαλούν μεγάλη οικονομική ζημιά στον Σύλλογο που –επαναλαμβάνω– υποτίθεται ότι λατρεύουν. Το ίδιο πράττουν κι αν δουν ότι κάποιος πρόεδρος κάνει προσπάθεια να κόψει τους δεσμούς μαζί τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι Barras τής Σαν Τέλμο, οι οποίοι είναι αρκετά αδίστακτοι και ουσιαστικά έχουν σαν επάγγελμα το οπαδιλίκι.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Ο Ρικάρντο Παβόνε [Ricardo Pavone], γνωστός κι ως «ο Χοντρός» Ρίτσαρντ» [¨el Gordo¨ Richard] είναι αυτός που κάνει κουμάντο στην γειτονιά. Ο ίδιος δηλώνει ότι:«Είμαι το σημείο αναφοράς των οπαδών επειδή είμαι σκληρός τύπος. Εδώ πρέπει να είναι κανείς σκληρός, να ξέρει να τσακώνεται, να πυροβολεί, ν’ απειλεί και να καταλαβαίνει από ψυχολογία. Γι’ αυτό τριγυρνάω οπλισμένος και με χαιρετάνε οι αστυνομικοί». Ο Ρίτσαρντ είναι, επίσης, από τα πρωτοπαλίκαρα των Κόκκινων Διαβόλων [Los Diablos Rojos], όπως ονομάζονται οι Barras της Ιντεπεντιέντε, μιας ομάδας που ανήκει στους 5 μεγάλους τής Αργεντινής (Μπόκα, Ρίβερ, Ιντεπεντιέντε, Ράσινγκ, Σαν Λορένσο). Στους Κόκκινους Διαβόλους κουμάντο κάνει ο Πάμπλο Μπεμπότε Άλβαρες [Pablo Bebote Álvarez], ο οποίος είχε σχέσεις με εκπροσώπους της επαρχιακής κυβέρνησης, αλλά και με υψηλά ιστάμενους στην Ιντεπεντιέντε. Τον Νοέμβριο του 2012 ο Παβόνε συνεισέφερε τους «στρατιώτες» τής γειτονιάς του (300 περίπου «μπουμπούκια»), οι οποίοι πήγαν στο πέταλο του γηπέδου τής Ιντεπεντιέντε για να πετάξουν βόμβες μολότοφ και να διακοπεί το παιχνίδι της με την Μπελγράνο [Club Atlético Belgrano de Córdoba]. Κι αν αναρωτιέστε ποιος ήταν ο λόγος για να κάνουν κάτι τέτοιο, η απάντηση είναι απλή: ο τότε πρόεδρος της Ιντεπεντιέντε, Χαβιέρ Καντέρο [Javier Cantero], στην προσπάθειά του να απελευθερώσει την ομάδα από τα «δεσμά» των Κόκκινων Διαβόλων, απαγόρευσε σε τύπους σαν τον Μπεμπότε και τους όμοιούς του την είσοδο στο γήπεδο. Ο Μπεμπότε, λοιπόν, θεώρησε ότι ο Ρίτσαρντ ήταν ιδανικός για την «δουλειά», επειδή αυτός και τα φυντάνια του είχαν ξαναπετάξει βόμβες μολότοφ, στο παιχνίδι τής Σαν Τέλμο κόντρα στην Ταγιέρες ντε Ρεμέδιος [Club Atlético Talleres (Remedios de Escalada)], με αποτέλεσμα να τυλιχτεί στις φλόγες ένας οπαδός τής Ταγιέρες και να τιμωρηθεί η έδρα τής Σαν Τέλμο για πέντε ολόκληρα χρόνια! Κι αν νομίζετε ότι λόγω όλων αυτών, «ο Χοντρός» κρύβεται, κάνετε λάθος· μπορείτε να τον απολαύσετε στο ντοκιμαντέρ τού Ισπανού δημοσιογράφου Jon Sistiaga,απ’ όπου έχουμε αντλήσει και τα παραπάνω στοιχεία.
Από το ίδιο ντοκιμαντέρ βλέπουμε ότι στις απαιτήσεις των Barras συμπεριλαμβάνεται η δωρεάν… σίτιση πριν τα κλάσικος· να μπορούν, δηλαδή, να πηγαίνουν και να τρώνε τζάμπα στη λέσχη τής ομάδας, διοργανώνοντας τα γνωστά αργεντίνικα «ασάδος» [asados], όπου ψήνουν κρέας στα κάρβουνα, το οποίο συνοδεύουν με άφθονη μπύρα. Επίσης, απαιτούν να παίρνουν φτηνά εισιτήρια που μετά πουλάνε πανάκριβα για να βγάλουν τα έξοδά τους. Ανάμεσα στα έξοδα αυτά είναι κι η πληρωμή τής αστυνομικής συνοδείας που θα τους πάει μέχρι το γήπεδο των αντιπάλων. Συγκεντρώνονται, λοιπό, στο γήπεδό τους, παίρνουνε τα ναυλωμένα λεωφορεία –συνήθως παλιά, με τα περισσότερα παράθυρα να μην έχουν τζάμια– και ξεκινάνε συνοδεία των μπάτσων, διασχίζοντας τους δρόμους τού Μπουένος Άιρες καβάλα στα παράθυρα. Δεν λείπουν ασφαλώς κι οι αντεγκλήσεις με τους μπάτσους-συνοδούς, οι οποίοι ρίχνουν και κάνα δακρυγόνο αν χρειαστεί να ηρεμήσει η κατάσταση.
Τέλος
Όπως εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, πέρα από την εξωραϊσμένη εικόνα των Αργεντίνων οπαδών και των κλάσικος, υπάρχει κι η εξαιρετικά άσχημη πλευρά του πράγματος, η οποία απεικονίζει την σήψη και την διαφθορά που επικρατεί στην κοινωνία, κάτι που συμβαίνει σε κάθε χώρα τού κόσμου, αφού το ποδόσφαιρο είναι ο βασιλιάς των σπορ και αφουγκράζεται πάντα την κοινωνική κατάσταση και κυρίως το πώς αυτή αντανακλάται στα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα.
Πληροφορίες για το συγκεκριμένο άρθρο έχουν αντληθεί από την Βικιπαίδεια και τις ιστοσελίδες των Olé, La Nación, zona norte diario, bola vip, la nueva, minuto uno, 442.perfil, diario popular και άλλες.
Μιχάλης Τσούτσιας
Juanbo Sorín
[1] Στο δημοψήφισμα συμμετείχαν πάνω από 200.000 αναγνώστες κι η Νουέβα Σικάγο βγήκε πρώτη με 23%. Ακολούθησε η Τσακαρίτα με 22% και τρίτη ήρθε η Φέρο [Club Ferro Carril Oeste] με 10% των ψήφων.
[2] Η λέξη αυτή σημαίνει σφαγή, μακελειό, αιματοχυσία κλπ. Η προέλευση του ονόματος έχει πάρα πολλές πιθανές ερμηνείες.
[3] Βασικό κριτήριο για την συμμετοχή των ομάδων σ’ αυτό τον όμιλο είναι η άμεση σύνδεσή τους με την AFA, δηλαδή την Αργεντίνικη Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία. Εδώ υπάρχουν ιστορικοί, πολιτικοί και οικονομικοί λόγοι για τους οποίους κάποιες ομάδες έγιναν μέλη της από τα πρώτα χρόνια δημιουργίας της, ενώ κάποιες όχι. Είναι μεγάλη ιστορία και θέλει ξεχωριστό άρθρο.
[4] Το πρώτο παιχνίδι στην Αργεντινή ήρθε 0-0, όμως το δεύτερο παιχνίδι, κι ενώ η Σάο Πάολο προηγείτο στο ημίχρονο 2-0, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Το ημίχρονο τελείωσε με αψιμαχίες ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές, οι οποίες συνεχίστηκαν και στ’ αποδυτήρια. Εκεί η Τίγρε ισχυρίστηκε ότι δέχτηκε επίθεση από σεκιούριτι κι αστυνομία, κι αρνήθηκε να βγει να παίξει το δεύτερο ημίχρονο. Το κύπελλο, προφανώς, κατέληξε στα χέρια των Βραζιλιάνων.
Πρώτη δημοσίευση του άρθρου στο περιοδικό HUMBA #33
