Συνολικά, το έργο του έχει μεταφραστεί σε τριάντα δύο γλώσσες. Η έκδοση στα βασκικά του τελευταίου μεταφρασμένου στα ελληνικά, Ο Γιος του Ακορντεονίστα, τιμήθηκε με το Βραβείο των Κριτικών της Ισπανίας του 2003 και το Αργυρό Βραβείο της Χώρας των Βάσκων. Η ιταλική μετάφρασή του βραβεύτηκε το 2008 με το Premio Grinzane Cavour. Η αγγλική μετάφρασή του βραβεύτηκε του 2010 με το Times Literary Supplement Translation prize, στη Μεγάλη Βρετανία. Ο Μπερνάρντο Ατσάγα θεωρείται ήδη ένας από τους δημιουργούς με το μεγαλύτερο βάθος και πρωτοτυπία στο λογοτεχνικό πανόραμα της αρχής τούτου του αιώνα.
Ο συγγραφέας, μέσω των ηρώων του, επιχειρεί να ανασυστήσει το παρελθόν, αναζητώντας μια απάντηση στα προβλήματα του σήμερα. Εξετάζοντας την αντιπαράθεση των ανθρώπων της χώρας του σε μια δεδομένη εποχή, προσπαθεί να διδαχθεί από τα λάθη τους. Εξετάζει τη συγχρονία με βάση τη διαχρονία. Το παρελθόν συγχωνεύεται με το παρόν σε ένα πολυφωνικό μείγμα, όπου τα θέματα και οι αιτίες πηγαινοέρχονται στο χρόνο για να ανακαλύψουν τα μύχια κίνητρα της συμπεριφοράς των πρωταγωνιστών, αλλά και τις συνέπειές τους στη σημερινή καθημερινότητα. Προτείνει τον εκσυγχρονισμό της παράδοσης, δηλαδή τον εκσυγχρονισμό των ανθρώπινων σχέσεων κατά το παρόν. Η αγάπη του για τη μητρική του γλώσσα γοητεύει το ελληνικό κοινό. Η ελληνική γλώσσα, όπως και η βασκική, βρίσκεται σε μειονεκτική θέση, απειλείται με εξαφάνιση. Κάθε λέξη της που χάνεται, κάθε όρος της που αντικαθίσταται από έναν άλλον, γενικότερης έννοιας ή της μόδας, κάνει πολλούς να αισθάνονται ότι πλησιάζει το τέλος μιας παράδοσης αιώνων. Ζούμε σε έναν οικουμενικό πολιτισμό, αλλά, αν δεν θέλουμε να εξαφανιστούμε σαν λαοί, οφείλουμε να αναζητήσουμε τρόπους επαφής και επικοινωνίας διατηρώντας ταυτόχρονα την ιδιοπροσωπία μας.
Όλα τα έργα του Ατσάγα υπαινίσσονται ότι ο έρωτας, η συντροφικότητα και η φιλία είναι οι σχεδίες πάνω στις οποίες διαπλέουν οι ήρωές του τα αφρισμένα νερά της ιστορίας – και οι μόνες πιθανότητες της σωτηρίας τους. Ωστόσο, το Ομπαμπακόακ είναι και ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα που κυκλοφόρησαν στην Ισπανία, μερικά χρόνια μετά τον θάνατο του Φρ. Φράνκο. Είναι ένα βιβλίο γραμμένο στην εουσκάρα, τη γλώσσα που απαγορευόταν να μιλιέται, να διδάσκεται και να γράφεται στη χώρα όπου διοικούσε ο δικτάτορας Φράνκο. Μετά το θάνατό του, η λογοτεχνία της οικουμένης καλωσόρισε την απελευθερωμένη πλέον γλώσσα με τα βραβεία που της απένειμε.