Σύνορα Αυστρίας-Σλοβακίας της Γιούλης Περβολαράκη

«Με κρατάνε κομμουνιστή οι ορμόνες μου!
  «Είναι σαφές πως οι τραπεζίτες δεν είναι άνθρωποι για να τους εμπιστεύεται κανείς…»

Μιας και πέρασε παραπάνω από ένας μήνας για να σας προτείνω βιβλίο (τελευταία φορά ήταν τα περασμένα Χριστούγεννα, με τη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Καρόλου Ντίκενς),σήμερα λοιπόν θέλω να σας πω, πως θυμήθηκα ένα εντυπωσιακά ρεαλιστικό και μη, βιβλίο που είχα διαβάσει στο παρελθόν.

Η Τριστάνα θα άξιζε να είναι το μοναδικό έργο ενός συγγραφέα. Μαρία Θαμπράνο

Ο Πέδρο Αντόνιο δε Αλαρκόν γεννήθηκε στην πόλη Γουάδιξ της Γρανάδας. Σπούδασε Νομική και Θεολογία. Ως νέος είχε πολιτική δράση με τα φιλελεύθερα αντιθρησκευτικά και ανατρεπτικά ρεύματα της εποχής του. Αργότερα πέρασε στο αντίπαλο στρατόπεδο, του συντηρητισμού και του καθολικισμού. Κατατάχτηκε και πολέμησε στην Αφρική και από την εμπειρία αυτή έγραψε το Diario de un testigo de laguerra de Africa (Ημερολόγιο ενός αυτόπτη για τον πόλεμο της Αφρικής).

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος  o ποιητής που το 2011 αρνήθηκε να παραλάβει το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας 2011 λέγοντας  «δεν θέλω ούτε τα βραβεία ούτε τα λεφτά τους», γράφει ένα υπέροχο κείμενο γι’ αυτούς που κάνουν λογοτεχνικό θόρυβο, που ο ίδιος αποκαλεί «ψευτομορφωμένους»!

Διαβάζοντας κανείς το πιο πάνω απόσπασμα, αναρωτιέται αν προέρχεται από ένα έργο κοινωνικής καταγγελίας ή από υπαρξιακό μυθιστόρημα, καθώς το θέμα και η προβληματική μοιράζονται ανάμεσα στο ατομικό και το συλλογικό.

Το Λευκό Ρόδο είναι ένας αληθινός θησαυρός της επικής λογοτεχνίας, κρυμμένος σε δύο λαβύρινθους, μέσα στους οποίους ο προικισμένος αφηγητής Traven οδηγεί εναλλάξ τους έκθαμβους αναγνώστες του, ώσπου μπροστά στα διαισθανόμενα μάτια τους οι πολυδαίδαλες στοές ενώνονται, λύνοντας έτσι όλα τα αινίγματα και μαζί με αυτά την κορυφωμένη αγωνία.

Το νεοελληνικό κράτος είχε ανέκαθεν από την ίδρυσή του  μια ισχυρή αυταρχική πολιτική παράδοση, και στους κόλπους του υπήρχε πάντα ένα δυναμικό συντηρητικό και εθνικιστικό στοιχείο προς όφελος βέβαια των μεγάλων τζακιών και των πελατειών τους.

«Όσο εσύ κοιμάσαι, η τύχη σου δουλεύει», θα μπορούσε να πει κάποιος στην πρωταγωνίστρια (Βίκυ Παπαδοπούλου) της καινούριας ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη.

Ίσως είναι, τελικά, το μοναδικό θύμα ανάμεσα σε μία ανταλλαγή πυροβολισμών, βωμολοχιών και βρώμικου χρήματος. «Κοιμάται τον ύπνο του δικαίου» και ίσως να μη μάθει ποτέ τι πραγματικά έχει συμβεί.

Διαβάζοντας το διήγημα διαπίστωσα, και με μια μικρή έρευνα που έκανα, ότι όσοι πιστεύουμε τα παραπάνω κάνουμε μεγάλο λάθος.

«Είναι τρομακτικό να ζεις μονάχα με συγγραφείς. Το χαρακτηριστικό του λογοτεχνικού κόσμου είναι η υπέρμετρη ματαιοδοξία. Εγώ ήθελα πάντα να κινούμαι στο περιθώριο.

Οι αθλητές παραλαμβάνουν τα μετάλλιά τους και οι 2 Αμερικανοί χωρίς παπούτσια φορώντας μαύρες κάλτσες για να δείξουν τη φτώχεια των μαύρων, υψώνουν τα γάντια τους στον αέρα σε ένδειξη διαμαρτυρίας και συμπαράστασης προς τη μαύρη κοινότητα αθλητική και μη.

Η σχέση μου με το ποδόσφαιρο δεν είναι καν οριακή, είναι ανύπαρκτη. Το πρώτο σχετικό σχόλιο που θυμάμαι ήταν μιας αδερφής της μάνας μου που είχε μαθητή το Γιούτσο σε νυχτερινό. « Όταν παίζεις ποδόσφαιρο κατεβαίνει το μυαλό στα πόδια.

Έχει ξεσπάσει σάλος τις τελευταίες μέρες στα ραδιόφωνα, στις τηλεοράσεις, στα social media, αλλά και σε κάθε δημόσιο χώρο έκφρασης, για την θεατρική παράσταση «ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΤΟΥ ΝΑΣ» από την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.

Ο Σάββας Κώφίδης δε μάσησε ποτέ τα λόγια του! Η πορεία του στον αθλητισμό αλλά και στη ζωή αποδεικνύει το…