Τις νύχτες ξυπνάμε ανυπεράσπιστοι απ’ τις δικές μας φωνές «σαχραα, σαχραα» صحراء Πρώτα μας βομβάρδισαν το σπίτι, ύστερα μας χώρισαν από τη μάνα μας και τέλος πέρασαν χιλιάδες μικρές θηλιές στα όνειρά μας. Και τώρα ποια γη θα μας σώσει απ’ το χτικιό που μπήγει τα δάχτυλα στ’ ορθάνοιχτο στόμα του πολέμου;
Τις νύχτες ξυπνάμε ανυπεράσπιστοι απ’ τις δικές μας φωνές «σαχραα, σαχραα» صحراء Πρώτα μας βομβάρδισαν το σπίτι, ύστερα μας χώρισαν από τη μάνα μας και τέλος πέρασαν χιλιάδες μικρές θηλιές στα όνειρά μας. Και τώρα ποια γη θα μας σώσει απ’ το χτικιό που μπήγει τα δάχτυλα στ’ ορθάνοιχτο στόμα του πολέμου;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ζούμε ανάμεσα στη λήθη και τη μνήμη:αυτή η στιγμή είναι ένα νησί που το ανεμοδέρνει ο χρόνος ο ατέρμων.
Ο Λουίς Σεπούλβεδα συνομιλούσε, φαίνεται, όλη του τη ζωή με τον Φιδέλ Κάστρο. Συνομιλούσε όταν δεν γνωρίζονταν προσωπικά, συνομιλούσε όταν – και αν – συναντήθηκαν από κοντά. Συνομιλούσαν οι δυο τους πάντοτε στη δική μας φαντασία. Συνεχίζουν και τώρα ίσως.
Η σχέση μου με το ποδόσφαιρο δεν είναι καν οριακή, είναι ανύπαρκτη. Το πρώτο σχετικό σχόλιο που θυμάμαι ήταν μιας αδερφής της μάνας μου που είχε μαθητή το Γιούτσο σε νυχτερινό. « Όταν παίζεις ποδόσφαιρο κατεβαίνει το μυαλό στα πόδια.
Όμως τον φετινό Απρίλη, μέσα στο σαλόνι, αντηχεί πρόωρο κάλεσμα αρσενικού ελαφιού.Γλώσσα, με βούρδουλες αναθρεμμένη γλώσσα, με εξαναγκάζεις να ορίσω το φύλο.
«Όσο εσύ κοιμάσαι, η τύχη σου δουλεύει», θα μπορούσε να πει κάποιος στην πρωταγωνίστρια (Βίκυ Παπαδοπούλου) της καινούριας ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη.
Ίσως είναι, τελικά, το μοναδικό θύμα ανάμεσα σε μία ανταλλαγή πυροβολισμών, βωμολοχιών και βρώμικου χρήματος. «Κοιμάται τον ύπνο του δικαίου» και ίσως να μη μάθει ποτέ τι πραγματικά έχει συμβεί.
Κι ο φόβος ότι θα σωριαστώ ξαφνικά στο πάτωμα με αναγκάζει να συλλαβίζω γλώσσες ξένων χεριών, μέχρι που πληθαίνει η καρδιά κι αδειάζει.
Μια γυναίκα γεννά απ’ τη μήτρα της φωτιά. Τρέμει, πέφτει μέσα στις φλόγες κι ακούγεται μια κραυγή.
Κέρματα και γρόσια η αιτία του κακού αιωνίως. Κύλησαν όρη τα νομίσματα του κόσμου. Στον αγύριστο για πάντα.
Διαβάζοντας το διήγημα διαπίστωσα, και με μια μικρή έρευνα που έκανα, ότι όσοι πιστεύουμε τα παραπάνω κάνουμε μεγάλο λάθος.
Η Τριστάνα θα άξιζε να είναι το μοναδικό έργο ενός συγγραφέα. Μαρία Θαμπράνο
Aλφόνσο Λίμα Μπαρέτο. Ο βραζιλιάνος συγγραφέας που υπερασπίστηκε τους φτωχούς και κλείστηκε στο ψυχιατρείο ως επικίνδυνος. Εκεί έγραψε το αυτοβιογραφικό, «Ημερολόγιο ενός Τρελοκομείου»,
«Είναι τρομακτικό να ζεις μονάχα με συγγραφείς. Το χαρακτηριστικό του λογοτεχνικού κόσμου είναι η υπέρμετρη ματαιοδοξία. Εγώ ήθελα πάντα να κινούμαι στο περιθώριο.
Την Πρωτοχρονιά του 1994 τίθεται σε ισχύ η NAFTA (North American Free Trade Agreement), η συμφωνία ανάμεσα σε Καναδά-ΗΠΑ και Μεξικό που δημιουργεί μια ελεύθερη ζώνη εμπορίου παραδίδοντας ουσιαστικά τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του Μεξικό στα χέρια των αμερικάνικων και καναδικών πολυεθνικών.
Το 1948 μετακόμισε στην Καρταχένα των Δυτικών Ινδιών κι εκεί άρχισε να εργάζεται ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα “Ελ Ουνιβερσάλ”. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά και εφημερίδες στην Αμερική και την Ευρώπη.
Μιας και πέρασε παραπάνω από ένας μήνας για να σας προτείνω βιβλίο (τελευταία φορά ήταν τα περασμένα Χριστούγεννα, με τη Χριστουγεννιάτικη Ιστορία του Καρόλου Ντίκενς),σήμερα λοιπόν θέλω να σας πω, πως θυμήθηκα ένα εντυπωσιακά ρεαλιστικό και μη, βιβλίο που είχα διαβάσει στο παρελθόν.