Όπου σήμερα, θα προσπαθήσουμε να ψηλαφήσουμε το λογοτεχνικό σύμπαν του Σαντιάγο Ρονκαλίολο με αφορμή το βιβλίο Αλλά Ρήσαι Ημάς από του Πονηρού που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη, σε μετάφραση Κώστα Αθανασίου.
Σηζητάμε για δυο ακόμα βιβλία: Ντροπή και Η Τέταρτη Ρομφαία σε μετάφραση Μαργαρίτας Μπονάτσου, εκδόσεις Καστανιώτη.
Παρέα στο στούντιο με την Μαρία Μπατή.
Ντροπή: Eίναι ένα μυθιστόρημα για την οικειότητα, για τις επιθυμίες και τους φόβους που δεν ομολογούμε ούτε και στα πιο αγαπημένα μας πρόσωπα, για τα μυστικά που μας προστατεύουν ώστε να μη μας πληγώσουν οι άλλοι. Οι ήρωές του είναι ένας ετοιμοθάνατος άντρας, μια γυναίκα που λαβαίνει ανώνυμα πορνογραφικά γράμματα, ένα αγόρι που βλέπει παντού πτώματα, ένας γάτος που θέλει σεξ – τέτοιου είδους περίεργοι ήρωες. Όπως σε πολλές οικογένειες, όλα αυτά τα πρόσωπα ζουν μαζί και είναι όλα μόνα. Καμιά φορά μου φαίνεται μια πολύ λυπητερή και σκοτεινή ιστορία, άλλοτε πάλι πιστεύω ότι είναι μια κωμωδία. Έτσι είναι οι οικογένειες και τα συναισθήματα – που δεν συμπίπτουν ποτέ. ΣANTIAΓO PONKAΛIOΛO
Tο δεύτερο μετά τον Kόκκινο Aπρίλη μυθιστόρημα του Σαντιάγο Pονκαλιόλο που ξάφνιασε ευχάριστα όλη τη Λατινική Aμερική.
Η Τέταρτη Ρομφαία: Η ιστορία του Αμπιμαέλ Γκουσμάν και του «Φωτεινού Μονοπατιού»
Σχεδόν 70.000 ήταν οι νεκροί του πολέμου ανάμεσα στο τρομοκρατικό κίνημα «Φωτεινό Μονοπάτι» και στο κράτος του Περού τις δεκαετίες του ’80 και του ’90. Υπεύθυνο για περισσότερα από τα μισά θύματα που μετρήθηκαν εκείνη την εποχή, το «Μονοπάτι» υπήρξε η πιο θανατηφόρα αντάρτικη οργάνωση στην ιστορία της αμερικανικής ηπείρου. Ο Αμπιμαέλ Γκουσμάν, ο άνθρωπος που καθοδήγησε όλη αυτή τη βία και ο οποίος θεωρούσε τον εαυτό του ως την «τέταρτη ρομφαία» του διεθνούς κομμουνισμού μετά τον Λένιν, τον Στάλιν και τον Μάο, δεν έφερε όπλα. Δεν είχε καμία υποστήριξη από ξένες κυβερνήσεις. Δεν πήγαινε καν στο πεδίο της μάχης. Για δώδεκα όμως ολόκληρα χρόνια, πίσω από ένα γραφείο, οπλισμένος με μια άκαμπτη ιδεολογία, προσπαθούσε να ελέγξει μια ολόκληρη χώρα. Η ιστορία του αποτελεί ένα ανατριχιαστικό παράδειγμα της καταστροφικής δύναμης των ιδεών. Πώς μετατράπηκε ο Γκουσμάν σε αντικείμενο προσωπολατρίας ικανό να εμπνεύσει μεταξύ των οπαδών του αποστολές καμικάζι; Ποιοι ήταν οι στρατιώτες του; Πώς βίωναν την αγάπη και το μίσος μεταξύ τους; Aφήγημα που βασίστηκε στις μαρτυρίες των πρωταγωνιστών του «Mοναπατιού», έχει όχι μόνο την αξία του δημοσιογραφικού ντοκουμέντου, αλλά (όπως ακριβώς και το Εν ψυχρώ του Τρούμαν Καπότε) διαβάζεται και ως συνταρακτικό μυθιστόρημα: είναι μια εμβάπτιση στο μυαλό ενός σφαγέα, ένα πορτρέτο του Κακού.
