Στο εργαστήρι προσεγγίζονται οι βασικές αρχές που θεμελιώνουν την θεατρική τέχνη μέσα από την «θεατρική θεωρία» και τεχνική των: Κονσταντίν Στανισλάφσκι, Βσέβολοντ Μέγερχολντ, Γέρζυ Γκροτόφσκι, Μιχαήλ Τσέχωφ, Πήτερ Μπρουκ, Εουτζένιο Μπάρμπα.
Με τις σωματικές, φωνητικές ασκήσεις καθώς και με τους αυτοσχεδιασμούς αναπτύσσουμε τα εκφραστικά μας μέσα και αντιλαμβανόμαστε την ουσία των διαφορετικών τομέων και τη γενεσιουργό δύναμη της θεατρικής πράξης.
Το εργαστήρι πραγματοποιείται στον πολυχώρο Comeet (Λουκά Πετράκη 3, Ηράκλειο Κρήτης) μια φορά την εβδομάδα και έχει διάρκεια 2,5 ώρες. Υπάρχει η δυνατότητα δημιουργίας απογευματινών και πρωινών τμημάτων.
Συντονίζει ο ηθοποιός Βαγγέλης Μπουμπάκης, τηλέφωνο επικοινωνίας | 6973 383 995
~ ~ ~
Βαγγέλης Μπουμπάκης
Κατάρτιση, σπουδή και μελέτη πάνω στην τέχνη του θεάτρου με συμμετοχή σε παραστάσεις, σεμινάρια και εργαστήρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ενδεικτικά: σεμινάρια υποκριτικής με τους ηθοποιούς Μαρία Σαριτσάμη και Αντώνη Διαμαντή, τον Πολωνό ηθοποιό Πσέμισλαβ Βασιλκόβσκι του κέντρου έρευνας Γέρζυ Γκροτόφσκι και Τόμας Ρίτσαρντς, την Ρομπέρτα Καρέρι και Τοργκέιρ Μπετάζ του θεάτρου ODIN (Δανία), με την Πολωνέζα ηθοποιό Ρένα Μιρέτσκα του θεατρικού εργαστηρίου του Γέρζυ Γκροτόφσκι, με την ηθοποιό Ιζαμπέλα Ούμπεντα του θεάτρου ODIN(Δανία). Master Class σεμινάριο με τους Eugenio Barba και Julia Varley.
Θεατρική Ζωή
Ενδεικτικά: «Ορχήστρα» του Ζαν Ανουίγ ~ «Φαύστα» του Μπόστ ~ «Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ένα γλάρο να πετά» του Λουίς Σεπούλβεδα ~ «Οι Δούλες» του Ζαν Ζενέ ~ «Η φαρμα των Ζώων» του George Orwell ~ «Γέρμα» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα ~ «Τα όργανα και τα τούμπανα» ~ «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη.
Συμμετοχή στις εργασίες του κλινικού σεμιναρίου της Νέας Λακανικής Σχολής, «Οι ψυχώσεις στην τέχνη και στη ζωή».
Δημιουργία, συντονισμός και καλλιτεχνική επιμέλεια του θεατρικού εργαστηρίου Άδειος Χώρος.
Μαρία Σικιτάνο |Θεατρολόγος – Δραματουργός
Ποια η αναγκαιότητα του εργαστηριακού θεάτρου σήμερα; Η ίδια η έννοια της εργαστηριακότητας δεν είναι καινούργια στην ιστορία του θεάτρου∙ μας πηγαίνει σχεδόν εκατό πενήντα χρόνια πίσω, στο Θέατρο Στούντιο του Θεάτρου Τέχνης της Μόσχας. Εκεί, ο Στανισλάφσκι μαζί με τον μαθητή του, Μέγερχολντ, διαισθανόμενοι το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούνταν οι πρακτικές του τότε σύγχρονου θεάτρου, αναζητούσαν νέους τρόπους έκφρασης και ερμηνείας μέσα από έναν διαφορετικό τρόπο εργασίας που δεν θα στοχεύει μόνο σε κάποιο παραστασιακό αποτέλεσμα, αλλά θα είναι ικανός να θέτει ερωτήματα και να ερευνά τη διαδικασία της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Από τότε πολλά έχουν αλλάξει, αρκετά εργαστηριακά θέατρα έχουν προστεθεί στην ιστορία του θεάτρου (ενδεικτικά αναφέρουμε το Θεατρικό Εργαστήρι του Γκροτόφσκι, το Θέατρο Όντιν του Εουτζένιο Μπάρμπα και το Θέατρο Άττις του Θ. Τερζόπουλου), ενώ παράλληλα σημαντικός αριθμός μελετητών αποπειράθηκε να αποτυπώσει τα χαρακτηριστικά και τις λειτουργίες αυτής της θεατρικής πρακτικής. Η σπουδαιότητα όμως του εργαστηριακού θεάτρου δεν έγκειται στη συστηματοποίηση μιας εναλλακτικής διάστασης της καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά στη διαρκή αναζήτηση μεθ-οδών[*] στο βασανιστικά επαναλαμβανόμενο ερώτημα «ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσω;».
[*] Η λέξη «μέθοδος» [αρχ. μεθ- (μετα-) και οδός] αφορά την έρευνα και την προσπάθεια κατάκτησης της γνώσης μέσα από έναν συγκεκριμένοι δρόμο, μια διαδικασία. Αντίθετα από το «σύστημα» το οποίο σχετίζεται με ένα σύνολο αρχών ταξινόμησης των πραγμάτων με σκοπό τη δημιουργία κατηγοριών γνώσης, η μέθοδος αποτελεί τακτική προσέγγιση ενός υλικού, προκειμένου να δομηθεί ένα σύστημα: θέτει ερωτήματα χωρίς να ταξινομεί απαντήσεις.
Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα
…. Το θέατρο είναι από τα πιο εκφραστικά και χρήσιμα μορφωτικά μέσα μιας χώρας και αποτελεί το βαρόμετρο που μετρά το μεγαλείο ή την απαξίωσή της. Ένα θέατρο ευαίσθητο και σωστά προσανατολισμένο σε όλα του τα είδη, από την τραγωδία μέχρι το βοντβίλ, μπορεί να αλλάξει μέσα σε λίγα χρόνια την ευαισθησία ενός λαού […]. Το θέατρο είναι ένα σχολείο για το κλάμα και το γέλιο, μια αυτόνομη πολιτεία όπου οι άνθρωποι μπορούν να θέσουν υπό κρίση αρχαία ήθη ή αμφιβολίες και να ερμηνεύσουν με ζωντανά παραδείγματα παραδοχές αιώνιες της ψυχής και της ευαισθησίας του ανθρώπου. Ένας λαός που δεν βοηθά και δεν ενθαρρύνει το θέατρό του, αν δεν είναι νεκρός είναι μελλοθάνατος ∙ έτσι, το θέατρο που δεν πιάνει τον παλμό της κοινωνίας, τον παλμό της ιστορίας, το δράμα των ανθρώπων του και το αυθεντικό χρώμα του τοπίου και του πνεύματός τους, στο γέλιο και στο δάκρυ τους, δεν δικαιούται να ονομάζεται θέατρο αλλά αίθουσα παιχνιδιού ή μέρος όπου παρατηρείται αυτό το φοβερό πράγμα που λέγεται «σκοτώνω ην ώρα μου»…
Γέρζυ Γκροτόφσκι
Γιατί κάνουμε τέχνη; Για να παραβιάσουμε τα όριά μας, να επεκτείνουμε τα όριά μας, να καλύψουμε το κενό μας, να ολοκληρωθούμε. Αυτό δεν αποτελεί συνθήκη, αλλά συνιστά μια πορεία, όπου, εκείνο που είναι σκοτεινό μέσα μας, φωτίζεται σιγά σιγά. Σε αυτό τον αγώνα με τις προσωπικές μας αλήθειες, σ’ αυτή την προσπάθεια να ξεφλουδιστεί κομμάτι κομμάτι η μάσκα της ζωής, το θέατρο, με την πληρότητα της έρευνάς του, μου φαινόταν πάντα σαν ένας χώρος πρόκλησης. Έχει την ικανότητα να προκαλεί την ίδια του τη φύση, καθώς και το ακροατήριό του, παραβιάζοντας επιβληθέντα πρότυπα δράσης, αισθημάτων και κρίσης – κλονίζοντάς τα πιο πολύ, γιατί εκφράζονται μέσα από την ανάσα, το σώμα, κι απ’ τις βαθύτερες παρορμήσεις του ανθρώπινου οργανισμού. Αυτή η σύγκρουση με τα ταμπού, αυτή η αμαρτία, παράγει το σοκ που ρίχνει τη μάσκα, και μας κάνει ικανούς να προσφέρουμε γυμνό τον εαυτό μας σε κάτι που είναι αδύνατον να καθοριστεί, μα που περιέχει τις έννοιες Έρως και Χάρις.
~ ~ ~
Παρακάτω θα βρείτε μια ενδεικτική βιβλιογραφία στα βιβλία που γίνεται άμμεσα ή έμμεσα αναφορά στο εργαστήρι:
