Η γλαφυρή δήλωση του Χιλιανού συγγραφέα Λουίς Σεπούλβεδα, με αφορμή την εξέγερση στη Χιλή:
“Ο Χιλιανός ζει με τη φαντασίωση ότι ανήκει στη μεσαία τάξη μόνο και μόνο επειδή έχει μια πιστωτική κάρτα. Έχουν υποθηκεύσει τη ζωή τους και αγοράζουν παπούτσια με πίστωση. Αυτό που κατάφερε η δικτατορία ήταν να πείσει την πλειονότητα των Χιλιανών ότι το σύστημα λειτουργεί.
Η Χιλή δεν είχε καμία σχέση με “όαση” όπως έλεγαν, ήταν ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Τα πρόσφατα μέτρα του Πινιέρα είναι απίστευτης θρασύτητας, δεν είναι μόνο η αύξηση στο μετρό είναι και άλλα πολλά. Για παράδειγμα, η φορολογική μεταρρύθμιση που χαρίζει στους μεγάλους βιομήχανους τα χρέη τους προς το κράτος. Ο ίδιος ο Πινιέρα είναι οφειλέτης, χρωστάει 30 χρόνια εισφορές για μια ιδιοκτησία του και απ’ αυτά θα πληρώσει μόνο τρία, επειδή στη Χιλή τα οικονομικά αδικήματα παραγράφονται πολύ σύντομα. Αυτό είναι ένα δείγμα από την κανονικότητα στη Χιλή.
Εκτός από τον προσωπικό του “φάκελο στη δικαιοσύνη”, που δεν θα του επέτρεπε να είναι πρόεδρος σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, ο Πινιέρα είναι ένας τύπος με ευφυΐα κάτι λιγότερο από “περιορισμένη”. Πιστεύω ότι και οι ίδιοι οι δεξιοί θα επωφελούνταν αν του αφαιρούσαν την εξουσία.
Εγώ λέω στον Πινιέρα: κύριε Πινιέρα παραιτηθείτε, κάντε αυτή τη χάρη στους Χιλιανούς, φύγετε και ασχοληθείτε με τον πλούτο σας. Αν είναι δυνατό, πηγαίνετε στο δ…. και χωρίς εισιτήριο επιστροφής”. [μετάφραση:Κρίτων Ηλιόπουλος]
Με αφορμή τη δήλωση του Λουίς Σεπούλβεδα υπενθυμίζουμε το βιβλίο του «Η τρέλα του Πινοτσέτ» που είχε εκδοθεί από τις εκδόσεις Opera (μτφ. Αχιλλέα Κυριακίδη) το 2003 με αφορμή τα τριάντα χρόνια από το πραξικόπημα που ανέτρεψε τον Σαλβαδόρ Αλιέντε.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Ένα βράδυ, τέλη Οκτωβρίου του 1973, ο ταξίαρχος Ουάσινγκτον Καράσκο Φερνάντες επισκέφθηκε τις αίθουσες βασανιστηρίων του συντάγματος Τουκάπελ, στο Τεμούκο. Εγώ κι άλλοι τέσσερις ήμαστε κρεμασμένοι απ’ τους καρπούς, σαν σφαχτάρια, κι ο ταξίαρχος μας επιθεωρούσε με βλέμμα κριτικό. Φορούσε στολή εκστρατείας, και στη ζώνη του κρεμόταν το υπηρεσιακό του περίστροφο. Αμέσως ήρθε κοντά μας κι έδωσε στον καθένα μας από ένα ελαφρό σπρώξιμο, που μας έκανε να ταλαντευτούμε σαν εκκρεμή. Ύστερα μας ρώτησε αν χρειαζόμασταν τίποτα. Ένας από μας (ορκίζομαι ότι ήταν ένας δημοτικός σύμβουλος απ’ το Καράκουε που, κατά σύμπτωσιν, λεγόταν κι αυτός Σεπούλδεβα) του απάντησε: «Μήπως θα μπορούσατε να πλησιάσετε το πάτωμα στα πόδια μας;» (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)Το βιβλίο περιλαμβάνει είκοσι δύο άρθρα του που δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά όλου του κόσμου, διαβάστηκαν σε ραδιοφωνικούς σταθμούς της Χιλής και τυπώθηκαν σε φυλλάδια που μοιράστηκαν στους δρόμους της κατά τις ημέρες που ο “τρελός” ήταν κρατούμενος στο Λονδίνο? άρθρα “αγκιτατόρικα και ανατρεπτικά, γιατί η αλήθεια είναι πάντα ανατρεπτική”.
Γράφω γιατί έχω μνήμη και την καλλιεργώ γράφοντας για τους δικούς μου, για τους περιθωριακούς κατοίκους των περιθωριακών κόσμων μου, για τις ενσαρκωμένες ουτοπίες μου, για τους ένδοξους συντρόφους μου που ηττήθηκαν σε χίλιες μάχες και εξακολουθούν να προετοιμάζονται για τις επόμενες χωρίς να φοβούνται τις ήττες.
Όσο, κάθε φορά που γίνεται λόγος για παγκοσμιοποίηση, παραλείπεται να αναφερθεί ότι η πειραματική φάση αυτού του άδικου σχεδίου διευθέτησης των σχέσεων παραγωγής και κατανάλωσης πραγματοποιήθηκε με πειραματόζωα δυο νοτιοαμερικανικές χώρες που είχαν υποστεί κτηνώδεις δικτατορίες, έργο εμπνευστών του ίδιου σχεδίου, κι όσο οι ένστολοι θρασύδειλοι κρύβονται στις τρύπες τους ή μεταμφιέζονται σε νομιμόφρονες “πολίτες” ο γκρίζος χιλιανός ουρανός της θα βρέχει ακόμα ακαθαρσίες, ο Σεπούλβεδα δεν θα πάψει να τονίζει: Ο εφιάλτης μας δεν τελείωσε. Ο δικός σας μόλις άρχισε. (Λάμπρος Σκουζάκης, Πανδοχείο [pandoxeio.com], 13/2/2012)
Βαγγέλης Μπουμπάκης
12/11/2019
